Die baie winderige dag !! Willomore na Prince Albert

Kyk ek het spesiaal die kak wind aangevra, net om te dien as herrinering dat dit my laaste Freedom Challenge is. Vandag was daar nie kans vir moeg speletjies nie, die wind het jou oe sommer mooi groot oopgewaai, sommer die snot uit jou neus ook as jy dink jy's punt in die wind.

3H00 begin ry en 18H30 klaar gemaak met net 150 km = 10km per uur, ek kon net sowel gestap het. Melanie het my teen die wind gewaarsku, maar hoekom sal ek nou luister, die wind gaan lê dan altyd in die nag, maar nie die een nie, hy word erger.....

Gelukkig is dit ek en Graham Bird, maar na 10km besluit hy, hy moet sy ontbyt afslaap en dis soos die klik van 'n skakelaar toe slaap hy......Ek beer voort, soek die positiewe om op te fokus, gelukkig is Klerksdorp baie winderig, maar 65km/u winde is nie grappies nie. Ek lees die woorde op my headset :

"Fear Nothing" en hou die Polar dop, ek vorder stadig maar kom elke kilometer nader aan Prince Albert....

Graham vang my weer, hy is baie gefokus, wel vir hom is dit eintlik werk, Merell borg hom, daarom die kliniese vordering. My tenk hou my terug en ek sê hy moet gaan, eintlik hou ek van alleen ry, alles gebeur teen my spoed en met my wil en wete en Graham verdwyn net om, om die volgende draai met 'n koppie koffie wat hy aangekoop het vir R10 te verskyn......

Die wind waai harder, hoor dit was
65 km/u en al waaraan ek kan dink is David en die res van die spul wat lekker kry tot in hulle klein toontjies....

Dit begin reën en om te fokus op die positiewe raak al moeiliker, gelukkig vind ek 'n ligpunt, as dit reën kompakteer dit die sand paaie en dan gaan ons mos makliker teen die wind ry..........

Val onbeplan by Rondawel in, teen die wind het mens vertroosting nodig en dit kom in die vorm van lekker geselskap en vetkoeke en 'n paar glase coke, wonderlike goed die coke, gee my sommer nuwe krag teen die wind.

Met die hervat van die nuwe aanslag teen die wind is my kniee moer seer, dit vat so 5 km om hulle weer warm te maak en van die pyn te vergeet, my kniee is lekker dik geswel, die quads se ligaamente lyk soos 2 piesangs wat my knie omhels en ek weet ek moet spoedig 'n einde aan die race maak, hulle gaan nie hou nie.

Lindsey neem van die pyn weg met 'n lekker koppie koffie, die sinkplaat pad draai die brieke aan en die wind het nou al sy brieke verloor....... en al waaraan ek kan dink is die feit dat ek heel moontlik 'n halwe dag gaan verloor oppad na Gamkaskloof....

Prince Albert is eintlik die ideale Cape Epic dorpie, jy sien hom al van ver, al die wonderlike liggies en dit voel naby, en dan vat hulle jou op 'n ompad met so lekker klim en jy bekruip die dorpie so van agter, gelukkig verdwyn die wind ook so met die bekruip slag.

Ria vertroos ons met 'n lamp skenkel wat wegsmelt in my bord, ek sluk sommer ook 'n bier ( Robbie Mcintosh se recovery drink) af en top dit op met 'n goeie glas rooiwyn. Al my klere word vir die 2de keer gewas en ons sal vroeg oggend weer die aanslag hervat, slaap is al wat nou gaan help.......

Ek is moeg, my droopy oë hang oor my Bob the hitman Skinstat tong, ek moet met een oog korrel om
sien wat ek maak.

Moedeloos moeg is die woord, ek moes nou al ver oppad na die Hel gewees het, nog 'n halwe dag verlore en dis soos die wind verby, ek kan dit nie opmaak nie. Dis maar hoe die Freedom Challenge werk, jy moet beplan, en jy kan beplan soos jy wil, maar moeder natuur klrap dit altyd om.......

Lekker slaap......