Smiling Faces

Dis soos David Grier sê : " Make your journey count " , wat 'n ongelooflike voorreg om saam met julle, die donateers - gewers van glimlaggies, die oorsaak kon wees van die nuwe Smiles op die kinders se gesiggies, wat nou straal soos die hemel se liggies.

Hier is 'n paar foto's van baie gelukkige kinders met nuwe glimlaggies.

Ek is volgende jaar gedurende die Freedom Challenge weer betrokke by Miles for Smiles, en ek benodig 'n paar uitdaagings van julle sodat ons nog glimlaggies op gelukkige gesiggies kan plaas.






Laat weet gerus met enige uitdagings of voorstelle, gedurende die jaar se Freedom het 'n paar manne 'n R 5000.00 aan 'n sub 16 dae gekoppel, dalk kan ons weer so paar uitdaagings op die been kry.

Elke R 5000.00 is amper genoeg vir een glimlaggie, hoelveel glimlaggies wil julle veroorsaak ?

Kampvuur

Wanneer 'n mens in die bosveld langs 'n groot knetterende kampvuur sit, hoor 'n mens feitlik geen dieregeluide in die bos nie. Jy is regtig nie eens bewus van enige gevaar van leeus of olifante of wat ook al nie. Maar as daardie vuurtjie begin doodgaan, begin die gevaar al hoe groter raak, en raak 'n mens ook al hoe meer bewus van die dieregeluide. Net iemand wat regtig al gesit het langs 'n kampvuur in die bos wanneer dit besig is om dood te gaan, sal hierdie beeld presies verstaan. Die vuurtjie word al hoe kleiner, en dit word al hoe kouer, en die nag word al hoe swarter, en jy wonder al hoe meer oor die gevare wat in die bos skuil.

Dis presies ook wat met ons geestelike lewe: Hoe sterker die vuur van die Heilige Gees in ons brand, hoe minder vrees ons gevare van buite. Maar hoe flouer God se Gees in ons lewe brand, hoe groter word die gevaar van buite.

Laat die Kampvure hoog brand !!!!!

Ficksburg Kersie naweek

My gesin waarvoor ek nou al 'n oorlug vakansie op die maan skuld vir al hul ondersteuning en bystand gedurende al my malligheid.

Sonder die drie so my prestasies nie moontlik gewees het nie, dis 'n moerse voorreg om hulle agter jou te hê.

Alison het klaar gesê dat wanneer sy oud genoeg is gaan sy die Freedom saam met haar Pa doen, ek hoop net ek hou lank genoeg om dit saam met Danielle ook te kan ervaar.




'n Dertig meter hangleer wat Melanie bestyg by Moolmanshoek, ek het nie gedink die leer is so hoog nie.

Die absail teen die tou af is niks, dis daai opklim teen die leer wat met tye koeksister met jou wil speel.

Soos Eduard sê, die eerste piek het nie sy bene gepla nie, maar die touleer se klim het 'n blywende impak gemaak, 'n lekker oefening vir core strength, kyk maar liewer vir die leer en nie af nie, 30 m raak nogal hoog as jy eers daar bo kom.
Op die 1ste Piek van die 4 Peaks race, Eduard het die hele spannetjie, dis nou ek en Crous, oortuig om saam met hom, Hano en Etienne volgende jaar die regte race te kom doen !

Ek en Crous klaar met die Kersie Run, hy smile darem lekker vir 'n man wat net 4 km geoefen het vir die race.

Ficksburg Kersie Wedloop

So vertel een van my sogenaamde pêlle enne Eduard Herselman my van die Kersie Run, 'n baie easy run, dit behoort heel maklik vir my te wees. Nie net oorreed hy my nie maar sommer vir Carl Crous ook en aangesien dit deel maak van my oefen program stem ek hart en mond in tot die wedloop.

Wanneer jy met die Freedom Challenge afgereken het loop jy blykbaar met 'n moerse teiken op jou rug rond, om die Challenge klaar te maak is jy die een of ander sogenaamde Yster of Tungsten of so iets, so deel nog 'n sogenaamde pêl Hano Oberholtzer my mee.

Nou ja so met die teiken op die rug, want jy is nou mos 'n challenge vir almal begin ek voorberei vir die Kersie Run en so breek die groot dag toe aan op 20 November 2010. Hier staan ek en Crous elkeen met 'n moerse teiken op die rug, tussen die Klerksdorp Marathon klublede, heetlemal te ver aan die voorrerige kan by die begin.

Ek verneem van almal dat die Kersie nie net sommer 'n run is nie, dis 'n regte RUN, en jy moet voorbereid hier aankom, en ons spring weg teen 5 min / kilo, moerse vinnig. ek besef dis heel te vinnig vir my en die sogenaamde pêlle moet maar gaan. Mnr Crous beweer hy het net eenkeer 4 km gedoen voor die race en ek sien hom ook maar gaan, daar is glo twee bulte, 'n witte en 'n rooie en Eduard hardloop nie met offroad skoene nie want daar is te veel teer.

En so slaat ons die grond, eintlik slaat die grond en die klippe ons, en ek besef dis 'n REGTE race, en ek hol sodat ek net vir Crous in die oog kan hou, en so blaas ek soos 'n goedkoop porn movie, en so stap ek die wit BERG uit, solank ek net vir Crous in die oog kan hou.

Ek besluit om volgende keer ook net 4 km te oefen, want Crous gaan baie goed aan, en so verdwyn Crous op die alemintige sement afdraande, hy verdwyn soos 'n man met 'n groot nood, en ek hol my gat af om hom te vang, maar hy weg, besluit toe maar om net onder 2H30 te doen.

En so voltooi ek my eerste Kersie run in 2H25 en Crous het toe 'n moerse nood gehad en kom toe net na my in, 'n heel aangename helse harde wedloop wat ek volgende jaar weer sal doen.

My pêl Eduard wys ons toe sommer hoe die bokant van die eerte piek van die 4 Peaks Run lyk en net daar besluit ek en Crous dis 'n moerse lekker uitdaaging en ons skryf in vir volgende jaar se 4 Peaks.

Plannining for Freedom Challenge 2011

Here we are again planning for next year Freedom Challenge and the following questions come to mind :

Why would I plan to do another Freedom Challenge ?

Well I can think of a couple of valid reasons :

The Freedom …….

I am longing for the Freedom, Freedom from the world that we are living in, the financial constraints, the obligations and everything else that withheld me from the Freedom. I want peace and quiet, I want to touch the stars, breathe the untouched nature and enjoy the Freedom paradise. Experience the freedom where only a handful has tramped.

The Challenge ……

The Challenge against myself. I know I can do better and I know for a fact that I can beat myself. I have learned from passed mistakes and hopefully I won’t make the same mistakes. To succeed I will have to push myself harder, plan better and stick to a vigorous exercise program.

Miles for Smiles

It is like David says :” Make your journey count, make a difference "
Why wouldn’t you make a difference in a child’s life, you the audience must set the goals and with your donations and I will try to make it make happen.

The people of the trail

I can’t wait to visit the people of the trail, friendly down to earth people who let dirty stinking rides in their homes, giving them the best they have got, as if you were the long forgotten son. People who can remember your name and the colour of you eyes as if you were there yesterday.

Worthiness

The sense of achievement, no matter if it takes you 26 days, it still remain a hell of a achievement !

Motivation

The motivation to drive yourself no matter what the circumstances. If you can finish a Freedom Challenge you should be able to reach all the goals that you set for yourself in life.

To appreciate God

First of all you will thank God for your mere existence and the chance to take part in the Freedom Challenge, then you will thank God for keeping you on track, and then you will thank God for sharing the beautiful trail and its wonderful people with you. There will be many a time when you are on your own, and during this time you will start to appreciate the smaller unnoticed things in life, you will start missing your loved ones, and appreciating their love more than ever.


What would I have to do ?

Secure a sponsorship

I will have to secure a sponsor, it has become very pricy to enjoy the Freedom, and without the necessary Sponsership I would be steeling my loved one’s freedom.

Exercise more than ever

My Polar training program helped me to increase my fitness level significantly, so much so that I finished in three days less this year than the previous year. I have set myself a goal to complete a running marathon by the of January 2011, which will assist a lot with the cycling.


Sort out one piece of the road

I will have to sort out the Bushelweni forest section before Centocow in order not to make the same mistake as in the past.

With your support and with God's blessings I should be able to realise my dreams

Jarrod's Freedom Challenge Story

My Freedom Challenge Story
Wednesday, 22 September 2010

Jarrod Levenstein - 2010 Ride to Rhodes
The clock chimed. It took me a second or two to realize that something I had been training for and waiting in nervous anticipation for over seven months had suddenly just started. I pushed down on the pedal and we were away. The start of a six-day, five hundred kilometer mountain biking adventure. The scariest thing I had ever done in my life but also the greatest challenge of my life and I was absolutely determined to finish it.

We cycled down Pietermaritzburg’s main street, which was practically empty. We soon turned off the main road and started cycling through the outskirts of Pietermaritzburg. It was freezing, probably just above a zero degree’s Celsius. Soon the sun started coming up and it slowly started warming, but it was always cold along the route.The first few kilometers were fairly easy and slow as I got to know my fellow Freedom Challengers.

The first day was 106 km from Pietermaritzburg to Allendale. This would be the most distance I had ever ridden in one day. I had done other races like the 94,7 and various other cycling races but never as far. I had been training for this moment since January 2010 mostly doing spinning classes at gym and visiting Northern Farms, a farm in the north of Johannesburg that allows mountain bikers inside. My training was going very well until about the first week of April 2010. I was able to ride 90km by myself in Northern Farm by going around the same trails three or four times. Then the BIKE HIJACKINGS started. There was a bike hijacking the first week of April at Northern Farm but the people hijacked were in an area that was far away from the main trails and they weren’t meant to be there anyway so I wasn’t too concerned. I rode 90km the next day, which was a record for me and I was really getting very fit. Then a week later there was another bike hijacking at Northern Farm. This time it was on the main trials and the people had been assaulted. This was a tragedy. I stopped going to Northern Farms, which severely hampered my training. I remember being very, very depressed that I lived in a country were it wasn’t even safe to ride a bicycle.

The next day I was planning to cycle but sat at home doing nothing; I thought to myself that I wasn’t going to let loser thugs stop me from achieving my goal to FINSH THE FREEDOM CHALLENGE. I whipped out the map book and did research on the Internet to try find a safe place to cycle in Johannesburg/ Gauteng. I found a few places and went to Groenkloof Nature reserve in the south of Pretoria. It was busy and they had security, which in theory made things safer. In the meantime the bike hijackers were on a roll. They even hijacked a group of eight cyclists in Fourways and one night stole all the security bicycles at Northern Farm, which made headline news in Johannesburg. The good news was that eventually they were caught and the security at Northern Farm was beefed up.

Thankfully there haven’t been any more bike hijackings at Northern Farm and in August 2010 there was a fund raising race to raise money to replace the stolen bicycles which I very proudly participated in.Lunch Time – Day OneI reached the first the stop/lunch break at about 11h30. I was feeling very tired then and wondered how I was going to finish the day. We had cycled only thirty kilometers but it had taken nearly 5 hours. I tested my blood sugar and it was 8.7* which was fine, but I was feeling light headed. They had soup at the stop, which I forced down my throat. The last thing I wanted to do was eat. I was almost ready to give up at the first stop. Just to get to the first stop I had to carry my bike through thorny grass and climb a mountain and this was just the start. I knew a river crossing was coming later in the day and what next over the next few days?

After finishing the soup and waiting for the others to arrive I slowly got on my bike and cycled down a very steep hill. The adrenalin of going down the hill and something in the soup gave me renewed strength. I was feeling better and the terrain was slightly easier. I got to a T – Junction and I looked at my bicycle computer. We had done 40km and it was 13H00. I still had to do another 66km and the day was nearly half over. This was CRAZY. I can usually easily do about 16km/h without even trying and now I was doing 6km/h and my body couldn’t go any faster. We kept going, reaching the Umkomass River Valley and the bridge over the Umkomass river. This part of the route was absolutely exhilarating we cycled down into the river valley and along the river.

We reached the bridge at about 16H00 where we met Rodney, our guardian who was looking after us. From the bridge to our first night's stop was about 18km. I stocked up on drinks and ate some food and was feeling strong and ready for the mammoth climb I was about to do. I wanted to drink some coke but didn’t want the gas, as it is easier to drink coke quickly without the gas inside. I poured some coke into my water bottle and shook it very rigoursly. Suddenly there was a loud bang as the pressure of the escaping gas caused the coke to shoot out of the bottle. Coke gracefully shot about a meter into the air. After scaring the wildlife and my fellow riders we set off again.

This was the climb out of the Umkomaas river valley. This climb changed my life. We started pedaling up the hill, the road was a good dirt road and everything was going okay. I got into a good rhythm cycling up this hill and was doing well but there was one problem - it never ended. I looked at my watch. It was 17H30. I had been cycling for over an hour and a half and I was still climbing. I remember being infuriated that I had been climbing for so long and the climb was not yet over. Usually at the spinning classes the instructor lets you off the hook after ten minutes max and on all the hills I had trained on it never took an hour and a half to climb a hill. This is hill was indescribably tough. This hill made be think about all the challenges in my life and I was going to get over it no matter what. My legs had gone into cramp, my arms had given up and my body didn’t have any strength, but yet some how I kept going. I had never in my life put my body under such stress or had to face something so daunting. My body hadn’t given up and if I could just keep going I could finish the day. It had become very dark and very, very cold. I could only see about 10 meters in front of me and apart from Tumi, my other Freedom Challenge cycle mate, we were all alone. There were no people around and it was very quiet. The only sound was the sound of our bicycles on the road quietly and determinedly reaching the goal of finishing the first day.

I cycled into Allendale Farm at about 18H45, after spending more than twelve hours cycling. I was cold but also very relieved. I HAD MADE IT! DAY ONE OVER.I had some hot chocolate and put in ten spoonfuls of sugar just to try get back some energy and heat. I got changed ate lots of food and went to bed. That night South Africa was playing Uruguay in the Soccer World Cup, but we all just slept.

DAY TWO

The next day we left early and cycled along well. We cycled through some very pretty forests and were doing well. I reached the lunch stop feeling strong. We left the stop and cycled along good dirt roads and up some very impressive mountains and in forests. At about 16h00 we were doing well and it looked like we would finish the day with some sun light but unfortunately one of our teammates was having a bad time on the bike.

We slowed down a lot and time ran away from us. Soon it was 19h00, it was pitch dark and with the headlight turned off you couldn’t see your hand in front of your face. We were cycling through bumpy, rocky bush.I had been cycling now for over 13 hours during the course of the day. Fatigue was very bad and it was getting bitterly cold. My three layers of clothes, a beanie and two gloves didn’t seem to be making much dent against the cold weather. We reached the entrance to the Ntsikeni game reserve where we had to climb over a 2 meter high fence, while carrying our bicycles. Luckily we were all together and we all helped each other get over the fence.

I remember seeing this part on TV a few weeks before. Once over the fence we had to find a dirt road in the darkness and this road would take us to the finish of day two. Carefully searching in the dark we found the dirt road and slowly cycled along it. It was very rutted and bumpy and was very difficult to cycle on, never mind that we were cycling it at night.We had been cycling for about an hour on this dirt road and didn’t seem to be getting anywhere. Then we reached a fork in the road and didn’t know which way to go. We tried calling on our cell phones but there was no signal. It was complete darkness and we were all alone. The tiredness and cold that I was feeling was wearing me down. All I wanted to do was finish the day. We sat at the fork in the road for about five minutes not knowing where to go. Then suddenly car headlights started approaching us. This lifted my spirits immensely. It was Rodney our guardian. He told us that we had about 4km to go the finish of the day. He offered to put the bike in the back of the bakkie and give us a lift. Even though it was so cold I was shivering, my legs had gone numb from lactic acid, every body part was sore, I was going to finish on my bicycle.We cycled just in front of the bakkie, while the lights of the car shone on the road, which was a great help. We cycled through a few water crossings that had become icy puddles. After about half an hour we came across a light in the distance. That was our camp for the night. I cycled in feeling an immense amount of relief. After nearly 14 hours of cycling DAY TWO was over.

DAY THREE

Day Three started off very badly. Because we had taken so long to finish day two we started late. It was only 8 AM before we left our camp and after only 4 kms we turned off the road and had to push our bike through an icy swamp. In the next three hours we covered only about 8km pushing through very thick grass and even when we could ride it was so bouncy it hurt.Time was running away again and we would probably finish at night again which I wasn’t looking forward to. But there was one thing that was happening to me that made this race change on day 3.

I WAS GETTING STRONGER. Even though I had cycled for nearly 26 hours in just two days and gone up the steepest mountains in South Africa, pushed through thick grass, carried my bike over rivers and fences. I WAS GETTING STRONGER. My body was learning to cope with the stress I was throwing at it. I had never done any of this before but I was coping well and the adventure was just getting started. Once the horrible swamp and thick grass was over, things started to look up for us. The road was good and I was starting to enjoy myself for the first time on this journey and I was having fun. We cycled along a dirt road to the village of Masakala where we finished at about 6 PM. The cycling that day was very good, it gave me hope after the really bad two days we had before.

Every muscle was hurting but I was still going. We stayed in a Zulu “Guest House” and ate some fantastic food. It was really warm inside and the people were really, really friendly. We were a million miles away from civilization and I loved it. I wondered why we stay in five star hotels when no five star hotel could ever come close to giving us the friendly hospitality we enjoyed in our Zulu “Guest House”.

DAY FOUR

Day 4 started off well, we left just after sunrise and cycled through the villages getting a real feel for how these people lived. The scenery was great and the weather was good. It was still cold but the skies were clear.I will remember day 4 because of the huge crash I had. We were going down a steep bumpy hill with lots of large rocks and stones then suddenly my front tyre got caught in one of the crevasses in the rock. My front tyre stopped dead and I flipped right over the front of the bicycle. I landed on my back which luckily had all my clothes inside which made for quite a soft landing. I got up straight away but was feeling dizzy from one moment being riding upright and then a second later flat on my back. I had broken my “map ruler” and the light attachment that Rodney had given me. I was very upset about breaking the light attachment as I am usually 100% reliable and somehow I felt that I had let Rodney down. I packed all the broken stuff in my bag and started riding again very quickly.

The rest of day 4 was nice slow riding; we went up some very scenic mountains and came down them in very remote areas. I remember seeing a dilapidated farm house that must have been over a hundred years old based on the architecture and thinking that no-one must be living in there. Suddenly a face popped out of the window and stared at us blankly. We must have been the only other people within 30km of this farmhouse. This farmhouse was really in the middle of nowhere and there wasn’t even a drivable road to get there. You had to use mountain bikes or walk. I felt a little bit sorry for the people living in the farmhouse and I realized how lucky I was. We finished day four at about 16h30. For the first time in 4 days that we had a little bit of sun. As we came into the village our hosts cheered for us, which lifted my spirits.

DAY FIVE

Day 5 started with some serious pain. Every part of my body was sore and riding on bumpy roads wasn’t doing it any favours. We kept going slowly. This day seemed to be particularly cold with a strong wind making it even colder. Day 5 is known for its very technical, challenging mountain biking. I sometimes found it frustrating as I wasn’t prepared to get hurt by tackling the technical sections which my team- mates seemed to be thriving on. I was soon getting left behind on the technical sections and had to try to catch up by riding faster on the easy sections. I remember just after lunch we went into a ravine and had to get out of it but there was a rock about shoulder height blocking my way. I thought that this would be impossible but in one swift motion I picked my bike up over my head, put one foot on the ledge and another on the rock, and climbed over it. I was very proud of myself for getting over that rock.

After a few more hours of technical riding we finally reached a good dirt road where we met Rodney again. We could choose to do the more technically challenging bits, which was shorter, or go on the dirt road option, which was longer but easier. I choose the dirt road option. The road was good with some monster hills. I was enjoying myself again, we were cycling quite fast with the aim of getting to Vuvu, our stop, before sunset.

This was a lot of fun. Vuvu is situated on top of a hill with a large cell phone tower hovering above it. The aim was to cycle along the road until we saw see the tower and you are nearly there but still have to cycle around the mountain before actually getting to Vuvu. We had been cycling for about an hour and a half when suddenly in the distance the cell phone tower appeared. As soon as I saw it I felt a surge of emotion and pushed hard on the pedals and rode faster and faster. This was the first time that I could see the finish of this incredible journey, I will even admit a tear or two came rolling down my cheeks. I realized that the finish was in sight and rode even faster.

I then looked up and realized that I was in one the most spectacular and remote places in the entire country and slowed down to admire the scenery which was incredible and to savour one of the greatest moments of my life. We rode into Vuvu at about 5pm I quickly had a shower or better described as I washed myself out of a bucket. Vuvu is a very special place. The villagers gave up their homes for us to sleep in which was one of the most incredible experiences of my life. THANK YOU VUVU. I had ridden for 5 days non- stop and had one more day to go.

DAY SIX - Lehana’s pass

The last day was a ride from Vuvu to the finish in Rhodes but between the two towns is one of the highest mountains in South Africa. We had to go over Lehana’s Pass which every Freedom Challenger fears. It is an 8km climb while carrying your bicycle on your back up some very treacherous rocks. We left early in the morning and cycled about 7kms to the start of Lehana’s Pass. Rodney met us there and showed us the way, which was marked by a little rock with the Freedom Challenge logo. We soon started walking up the mountain. This was going to be the greatest physical challenge of my life.

As the mountain got steeper every step got tougher and tougher soon you couldn’t push your bike anymore and had to carry it up very rocky dangerous steps. Every step was hell as my body was aching and I was grunting with pain. It didn’t help I had a bike to carry as well. This was sheer torture. I was just focusing on putting one step in front of the other. Soon we were walking in snow about ankle deep and still climbing. I was suffering and really thought I might not make it but every time I took one step I was closer to the finish. I was just focusing on one step at a time.

After about 3 hours we were nearly at the top. We took a break and had a little snow fight and we built a snowman. We made one final push to the summit and made it. We had to climb over a barbed wire fence and then we were on top of the country. The view was amazing, the snow was about shin deep and it was all around us. We were right at the top of South Africa. We pushed our bikes around a little knoppie and rode down to TenaHead lodge a ski resort in South Africa. We stopped to have some lunch at TenaHead and we all just sat in exhaustion admiring what we had just done. The next stop Rhodes. We left TenaHead lodge and rode down a dirt road and we stopped at a Sign that said “Highest mountain pass in South Africa 2500m above sea level.”

I quickly got back on my bike and rode off. Tumi had also ridden ahead but I couldn’t see him. The others were content to ride slowly towards Rhodes but I wanted to finish as quickly as possible. I was soon by myself on the final stretch. I was still about 2500 meters above sea level at the top of the mountain. The mountain was all white covered in snow. There was even a frozen waterfall. It was the most beautiful scenery I had ever seen in my life. I slowly and very cautiously started descending down the mountain.

It was very dangerous as there was ice on the road and if your tyres lose grip you could slide off the road and the mountain. I slowly with lots of concentration rode down the mountain. It had taken me six days to ride up to the very top of South Africa and now I was coming down. This was the happiest day of my life.Near the bottom of the mountain I met Rodney and David Wadilove the race director who gave me some encouragement.

I then met up with Tumi who had stopped to wait for me. We rode along knowing that Rhodes was just around the corner then Tumi said “Look, there is Rhodes”. I looked up and in the distance I could see a small town sandwiched between two huge mountains. There was the finish! We picked up some speed as fast as my lactic acid filled legs could carry me we raced towards Rhodes.We came into Rhodes and I remember it being very quiet. We found a man washing his car and I asked were do the bicycles go?** He pointed us round the corner and there in front of me was the Rhodes hotel. I HAD MADE IT. I got off my bike and a few people congratulated me. I waited patiently in the sun for my fellow riders to finish, which they did a few minutes later.

2011 Freedom Challenge Dates

Tuesday, 07 September 2010

“This has to be the holy grail of mountain biking” was the response of one of the finishers in the 2010 Freedom Challenge Race Across South Africa. “Don’t change anything” was the response of another. In keeping with these sentiments there is little that will change with the 2011 version of the Freedom Challenge flagship event.

The Race Across South Africa will again take place in the heart of the South African winter with weather that ranges from heavy snowstorms to warming sunshine. There will only be minor modifications to the 2300 km race route which includes a 1000 metre ascent up the face of the Drakensberg escarpment on Lehana’s Pass, following the route of Smuts and his commando through the Stormberg and riding through the Baviaanskloof Wilderness Area and the Cape Fold Mountains.

The event will continue to be non stop and unsupported with no GPS permitted Riders will again leave Pietermaritzburg in small batches spaced a day apart. The first batch will start on Saturday 11 June 2011. In order to retain the sense of isolation that is central to this event, batch sizes will again be limited. However, in order to accommodate the growing demand for places the event organizers have provided for additional batches. The last batch will start on Tuesday 22 June 2011. Riders must reach the race finish at Diemersfontein Wine Estate outside Cape Town within the 26 day cut off.

Leaving Pietermaritzburg with those doing the Race Across South Africa and making up part of each batch will be those mountain bikers participating in the 6 day staged Ride to Rhodes. Limited support is provided to those doing the Ride to Rhodes. However, it remains a very testing event. In the course of traveling the 500kms from Pietermartizburg to the remote village of Rhodes at the southern tip of Lesotho, riders climb 17000 metres. On most days they ride from sunrise to sunset. As a result, the Ride to Rhodes serves as a sound introduction to the Freedom Challenge generally and the Race Across South Africa in particular.

About 30% of the starters in the Freedom Challenge Race Across South Africa fail to finish and with the demand for places exceeding the availability, completing the 2011 Ride to Rhodes will afford automatic qualification for a future Race Across South Africa.Finally, rounding off these winter races, will be the Duzi Trail Run. Hosted in partnership with the Duzi Umgeni Conservation Trust, the 85km run follows dirt road and footpaths from Durban up the valley of the Umgeni and Umzimduzi Rivers to Pietermaritzburg. Now entering its third year, the Duzi Trail Run will take place on Saturday 18 June 2011.Amongst those lining up for start of the Duzi Trail Run are likely to be a hardened few who hope to complete the run, leave Pietermaritzburg the following morning to cycle the Freedom Challenge Race Across South Africa and arrive at Diemersfontein within 23 days in order to immediately go on to participate in the 50th Berg River Canoe Marathon. They will be participating in the Freedom Challenge Extreme Triathlon which is possibly the holy grail of endurance racing.To enter the 2011 Freedom Challenge Race Across South Africa, Ride to Rhodes, Duzi Trail Run or Extreme Triathlon enter online at http://www.freedomchallenge.org.za/

I am looking for a sponsorship for next year. I know 13 Days is possible, maybe a new record and I can promise the sponsor that I will be riding as hard and fast as possible. Feel free to contact me.

Freedom Challenge Scholarship Fund

Initiated by 2010 Freedom Challengers, the Freedom Challenge Scholarship Fund has now been launched.The Freedom Challenge Scholarship operates on the following basis:



• The scholarship applies to the Mariazell High School;

• Scholarships cover tuition, boarding fees and a book and uniform allowance;

• Scholarships operate in increments of R30 000;

• Every R30 000 raised covers three years of schooling, including boarding fees, for one scholar at Mariazell;

• Unless funds allow:


1. Scholarships will be awarded for three years;

2. Scholarships will be awarded for the FET phase of schooling (old National Senior Certificate) being Grade 10, 11 and 12;



• Scholarships will be awarded on the basis of academic promise;

• Applicants will be invited from schools located along the route of the trail in the Mehloding area (ie Little Umzimvubu to Naudes Nek);

• Monies raised will be managed through the Freedom Challenge account administered by the Wilderness Foundation.



The details of which are as follows:
Name of bank and branch First National Bank, Walmer

Account name Wilderness Foundation – Freedom Trail

Type of account Money Market

Account number 62154513660Branch code 211417



• Donations should be referenced “Freedom Challenge Scholarship”

• Donors will qualify for a tax rebate in terms of section 18A of the Income Tax Act

• The scholarships are allocated by a panel of three made up as follows:


1. A representative of former Freedom Challengers;

2. A representative of Mehloding Trust;

3. A representative of Maria Zell High School.

2010 Diemersfontein Dinee

Wat 'n wonderlike ervaring om jou ervaring met die res van die challengers te kan deel. Dit was beslis die moeite werd om die dinee by te woon.

Ons het strategiee uitgedeel, foute gemaak bespreek, wat ons volgende jaar gaan doen en verseker nie gaan doen nie.

Ons het bevestig dat dit wel moontlik is om die Freedom in 'n sub 13 dae te kon voltooi, daar sal wel fyn beplan moet word, baie geskaaf moet word, 'n plan A, B ,C en D gereed moet hê vir wanneer alles nie volgens jou beplanning verloop nie.

Glenn Harrison die Gentle Giant soos hy ook genoem word bly 'n yster, eintlik 'n tungsten met 'n hart van goud. Ek het my gat af gery om hom te vang, hy is altyd goeie geselskap en dis net 'n plesier om saam met hom te ry, en om voor die boeretrein te bly wil gedoen wees.

Van ons almal het Glenn verseker die minste slaap gekry, hy het letterlik tot laat in die middernag gery en ek glo tussen 2 en 4 ure slaap gekry, voor hy weer met sy nuwe aanslag begin het. Soos dit vir my klink het die hoofspelers almal na 'n hoër rat oorgeskakel nadat die gerig bekend geword het dat ons oor Lehana's in die nag is.

Dis nogal verbasend wat inligting oor die race aan deelnemers doen, Commander Crous wat volgens homself nie rekenaar vaardig is nie, alhowel ek dit nie glo nie, het iewers 'n baie akkurate informant gehad wat hom die presiese doen en late van Alex Harris deurgegee het. Ons het tot op die minuut geweet hoe laat hy op die verskillende plekke was. Ek glo elkeen van die hoofspelers het so informant of informante gehad, want skielik was ons in 'n wilde jaagtog vasgevang.

Alex was vir my die slimste deelnemer, en ek glo uit sy vorige ervarings uit ekspedisies regoor die wêreld, het hy geleer dat jy nie langer as 18 ure moet ry nie, hy het inderdaad 'n baie slim race gery. Ek aan die anderkant het 'n goeie beplanning ingesit vir 'n 13 dae ervaring, op 'n staduim was ons goed opkoers, ek het tot 'n plan B gehad, maar o wee, jy moet meer as 4 planne hê veral as die elemente begin inskop.

My hoofplan indien ek weer deelneem, en dit in 13 dae wil klaarmaak bygesê, sal wees om alleen te ry, dis soos Tim sê : "Enigiemand is welkom om saam te ry, maar ek stop wanneer ek stop."

Ek het die alleen ding al gedoen, dis glad nie so lekker soos wat dit klink nie, heelwat vinniger wel, nie dat ek ooit my ervaring die jaar saam met August en Carl sal verruil nie. Die groot voorwaarde om alleen te ry is dat jy die roete deeglik ken en dat jy 'n redelik baie harde tungsten kop moet hê. 'n Tungsten kop soos Commander Crous, glo vir my as die man iets besluit het sal hy dit maak gebeur, soms te koste van homself, maar gebeur sal dit gebeur. Sy planne is nie altyd die beste nie, maar soos ek al gesê het :" The body goes where the mind goes " en glo vir my hy het volle beheer oor wat hy doen en wat hy wil doen.

Dit was ook vir my lekker om met al die ander deelnemers te kon gesels en hulle ervarings te kon deel. Ek het 'n skuldgevoel gehad teenoor Gerda, ek het haar die eerste keer ontmoet by Malekholonyane, waar sy en Errol vir ons gewag het om in te kom. Ek kon sien sy was lus om net bietjie te gesels en te hoor hoe dit met ons gaan, sy het my ook meegedeel dat ek met my verspotte rubrieke haar geïnspireer het om aan die Freedom deel te neem. Ek het my lyf race snake gehou en die gesprek kort geknip, moes nog gaan stort en eet. Die race snake houding het my baie gepla na die tyd, dis nie wie ek is nie en glad nie wat ek wil wees nie, en ek is baie spyt oor my gebrek aan goeie maniere, mag ek dit nooit weer doen nie.

Gerda het egter net haar nederige self gebly en ek is baie bly dat ek die geleentheid kon kry om haar geluk te kon wens met haar uitsonderlike prestasie, ek sien haar prestasie in dieselfde lig as Glenn s'n. Dis soos David tereg sê die eintlike wenners is nie noodwendig die wat op die poduim staan nie.

Dit was vir my 'n wonderlike voorreg om die geleentheid saam met al die tungstens te kon deel, dankie dat julle al julle ervarings en slim planne met my gedeel het.

Met die regte borg sal ek julle planne hopelik volgende jaar met julle kan deel, anders maak ek stokkie koffie vir julle langs die pad !

2010 Freedom Terugblik

Foute gemaak.

“ Fout” Die nare woord wat ek nie gou weer wil hoor nie, maar willekeurig of onwillekeurig dit gebeur. Ek het die volgende formule tydens vanjaar se Freedom geformuleer :

Fout = Frustrasie = Geheue = Ervaring = Minder Foute en Frustrasies in die volgende Freedom Challenge.

Die eerste moerse fout wat ons gemaak het was sommer die eerste aand oppad na Centocow, kyk hulle sê ‘n donkie stamp sy kop net eenkeer, nou wel ek het dit twee keer gedoen, presies dieselfde fout. Indien ek ooit my derde Challenge ry sal die roete hopelik verander het, maar ek sal verseker nie dieselfde fout weer maak nie, al huur ek vir Tim om vir my roetemerkers uit te sit. Die fout het weereens veroorsaak dat ek nie Ntsikeni haal nie, dalk ook maar goed ek kon dalk iewers in die volgende plantasie geslaap het.

Die tweede fout was oppad na die Schufteberg afdraai, toe ons links moes draai maar toe regs opeindig, dis nie ‘n ver verdwaal aksie gewees nie, maar dit het ons baie tyd gekos, ek glo so 2 ure, die 2 ure wat ons daglig nodig gehad het om die regte roete na De Doorns in die dag te kry. Die tweede fout was die oorsaak tot Carl se derde fout, wat aanleiding gegee het tot die onsporing van die boere trein. Ook maar goed, want ek glo ons sou onself tot die dood toe gery het, of verder op ‘n lelike manier ontspoor het.

Ons derde fout was die fout om nie onder Struisbergpas te slaap by Oom David en Tannie Verity nie, die tafel was reeds gedek en hulle het die hele nag vir ons gewag, maar ek kon nie aangaan sonder om te weet Carl is ok nie, en as jy eers gemaklik raak by ‘n plek kom jy moeilik daar weg. Die afstand na Bucklands sou net meer haalbaar gewees het sonder die ekstreme uitputting.

Die vierde en laaste fout, was die 295 km 26 ure van De Doorns na Bucklands, dit was net te veel, die moegheid het my oorval en by Draaifontein maak ek die ooglopende fout om aan te ry en die afdraai regs te soek, tewyl dit ‘n kilometer terug was. Dit kos ons twee en ‘n half ure, twee en ‘n half ure van slaap of ‘n volle dag na Cambria.

Die rusdag by Bucklands sien ek nie as ‘n fout nie, ons was nie instaat om aan te karring nie, dit lyk net baie koddig op my Polar kalender, so asof daar iets moes gebeur het.

August se kaarte.

Daar is berig dat die Jongman geen kaarte vooruit gestuur het nie, en met tye liederlik uitgevaar teen die waansinnigheid. August het nie kaarte vooruit gestuur nie, hy het die twee beste kaarte aan sy, sy gehad, ryende praatende kaarte, wat jou die links- en die regsom na ‘n bestemming kon wys en ter selfder tyd nog jou woordeskat ook kon verbreed. Soos ek voorheen vermeld het is hy ‘n baie dinamiese ingeligte Jongman, hy het al sy kaarte saam met hom gery, ons het wel per geleenteheid van sy kaarte gebruik gemaak om die boere trein weer op koers te kry. Wie het nou in elk geval kaarte nodig as jy so goeie roete beskrywing het ……..

Carl my Beste Freedom pel.

Carl is ‘n baie op die man af sonder om doekies om te draai uitgesproke pel, nie almal hou altyd van hom tot hulle hom verstaan nie. Wanneer die man egter jou pel word is dit deur dik en dun, middernag of middel van die dag hy sal altyd daar wees om jou behulpsaam te wees. Dis die man wat jy saam wil neem oorlog of Freedom Challenge toe, hy laat jou dadelik weet wat hy dink en daar bestaan geen dubbelsinnigheid in sy gevoelens nie.

Die boeretrein was ‘n groot bedreiging vir deelnemers en die gehoor, soveel so dat daar gehoop is dat ons welslae ontspoor. Uit gesprekke lei ek af dat daar die Pro boere manne was en dan die anti boere manne, hoe ookal ons het vir baie opslae en insiggewende materiaal gesorg waaroor daar in die toekoms nog lang gepraat sal word.

Ou Commander Crous bly nogsteeds my beste Freedom pel, en met of sonder jou 12 uur penalty bly jy nogsteeds in my oë ‘n wenner !!!!! Jy is soos Michael Schumager selfs met ‘n baksteen as ryding bly jy ‘n wenner. Hoe sal die Freedom wees sonder jou bulderende stem ? Hoe kan ek gaan deelneem sonder my kompiterende ou pel, watter uitdaging sal daar vir my wees ? Dit sal net nie dieselfde wees sonder jou nie.

Oorlog letsels.

Ek het toe nie die jaar na afloop van die Freedom soos ‘n pofmuis geswel nie, lyk my die ou lyf word nou gewoond aan die punishment.

Die prostaat werk ook weer, heelwat vinneger as verlede jaar, dalk die drie dae wat ek korter gery het, of dalk die verlange na die Engelsman, mens sal nooit weet nie…….

Vraag : Hoe weet jy, jy is amper klaar ? Antwoord : Jy pee al nader aan jou skoene, en as die wind kwaai waai, amper op jou skoene.

My Anysberg enkel, ek het hom so bietjie ernstig geswik in die sand in Anysberg, gelukkig nie erg genoeg dat ek nie deur Stetteynskloof kon kom nie, die het ook reeds herstel.

Soos Jongman sê, die nuwe vriende op jou ali. Man ek het nie geweet ek het soveel vriende nie, die kneusplekke, gelukkig nie sere, is toegedien deur ‘n aantal faktore, waaroder die hoofoorsaak die Gobi saal was. Glad nie die saal se skuld nie, ek dink dit het meer te doen met die terrein, die F@$%^n graspolle, die F*&^%n sinkplaat pad, die F*#$@n klippe en die gewone lang ure op die saal. Ek was op ‘n staduim so gelukkig dat ek elke nou en dan ‘n nuwe vriend gekry het langs die pad. Stetteyns is net lank genoeg om jou van al jou vriende te laat vergeet en dan breek die laaste stukkie pad aan en al jou vriende is daar om jou die laaste styptrekkings deur te sien.
Die Freedom Drome, ek word nou nog wakker, wil my sak pak en in die pad val, die roete rol maal in my drome, ek het selfs nou die nag Stetteyns in die donker klaar gemaak.

Die slak sweet, ek dink dis die ergste, jy word wakker papnat gesweet, lyk en voel kompleet of jy in ‘n bad water geval het en niemand wil aan jou vat nie, gelukkig is dit ook nou verby.

Die Waarom vrae ?

Waarom doen ek dit weer, en hoekom doen ek dit weer ? Die vrae het val aan die begin van die race baie in my kop gemaal sonder antwoord. Die antwoord is eintlik baie eenvoudig, jy het betaal om jou so te straf, maak nie saak of jy ‘n race snake of ‘n pofadder is nie. Inteendeel ek dink jy straf jouself meer hoe langer jy ry.

Die vrae vervaag wanneer jy verby Slaapkranz beweeg, ek glo omdat jy meer gewoond raak aan die hammering. Dit verdwyn egter heeltemal in die Baviaans home straight, wanneer jy oorskakel in erge race mode, dan vra jy nie meer hoekom en waarom nie, nee dan race jy na mamma toe. Dit voel vir my of ons letterlik in twee dae van Cambria na Trouthaven gerace het, 250 km met 2 ure slaap word die norm en die roete flits verby en jy vra nie meer waarom nie.

Dankie Here !!!!

Dis waarom en hoekom jy ry, om : “ Dankie Here !!!! “ te kan sê. Die Freedom het nogal ‘n geneigdheid om jy nederig op jou knieë te maak, dis ‘n wonderlike ervaring, jy waardeer weer die nietige dinge wat gewoonlik in ons geharwar mis gekyk word. Jy mis jou familie en jy pelle meer as ooit. Jy sê weer “ Dankie Here !!!” Dankie Here vir die feit dat jy op die regte roete is, “Dankie Here” vir die asemrowende sonsondergang, “Dankie Here” dat jy die fisieke en geestelike gesonheid geniet om aan die wonderlike ervaring deel te kan neem. “ Dankie Here “ laat my pel dit in die nag in Stetteyns gemaak het, “ Dankie Here “ vir die wonderlike mense langs die pad en die lewenslange vriende wat ek kon maak !!!!

Statistiek

1Ste dag Pietermaritzburg – Centocow 183 km 13 564 Kcal

Laaste dag Trouthaven – Diemersfontein 65 km 4 541 Kcal

My max heartrate 194 b/min Resting Heartrate 41 b/min

Hoogste gemiddelde 152 b/min Pietermaritzburg – Allandale

Laagste gemiddelde 99 b/min Kasra – Trouthaven

Kortste David Mile - Die afdraai na Trouthaven van die Brandvleidam - 1 km op roete en op die aanwysings is dit 4 km.

Die langste David Mile - Die 3 km na Bucklands wat eintlik 7 km is.

Die langste dag – 26 ure 296 km De Doorns na Bucklands

Die langste trek – 400 km Die Hel na Trouthaven met 2 ure slaap.

Die minste slaap – 2 ure Anysberg

Die meeste slaap – 7 ure Sleeping Beauty slaap Bucklands.

Inspirasie.

Die moerse goeie pelle en familie tuis, die Miles for Smiles projek, die lesers en die botterspaan stirrers.

Dit was vir my lekker om te hoor dat ek ander mense kon inspireer om aan die race deel te neem, mense soos Gerda, welldone vir daai klaarmaak, ek glo jou lewe het ook radikaal verander.

Dan is dit ook vir my lekker om mense soos Mathys my groot pel van Durban te inspireer om deel te gaan neem, mense soos my bergklim broer Werner wat begin fietsry het as addisionele oefening vir die bergklim en nou vir hom ‘n ordentlike fiets gekoop het om in die toekoms aan die Freedom deel te kan neem. Ek hoop van harte ek kan deel wees van julle ervaring………

15 Dae 11 ure met 'n Rusdag !!!

Wednesday, 07 July 2010

Min Challengers kan sê hulle het die Freedom Challenge in 15 dae met ‘n rusdag voltooi, ja die eens magtige boeretrein het ontspoor en met die swaai van die Freedom towerstaffie is twee van hulle in Sleeping Beauties verander.Die hele wêreld het na ons gesoek, daar is nie selfoonopvangs nie , die trackers werk nie op Bucklands nie. Ons het in ‘n skynaanval ingegaan en ‘n hinderlaag gelê, tot 15H00 baie laag gelê en niemand gehinder nie. Die welverdiende rus was nodig vir die aanslag wat voorgelê het.

Die Geheime Wapen.

Baie het gewonder oor die " Geheime Wapen " dit self gevrees, soos julle die boere generaals nou al ken is hulle baie kompiterend van aard. Saam kompiteer ons teen die Engelse en enigiemand wat die uitdaging wil aanvaar. Vra maar vir Jongman August, dis baie beter om saam met ons te veg as teen ons......Soos August tereg gesê het die twee Generaals is uit eenderse tungsten gebeitel, ewe hardegat hardkoppig, ewe kompiterend, net die kleur van hul hare en hul name verskil, en wanneer die onafwendbare skeiding plaasvind verander die kompiterende aard van die Challenge, nou word daar op mekaar gefokus en in die proses word die ander mededingers uitgestof. Ons jaag mekaar soos twee fris jong Jack Russels oor berge en in dale, selfs in ons slaap, en Jongman August moet vasbyt vir lewe en dood. Die Geheime Wapen jaag Carl in die kloof in, waar die Freedom towerstaf ook sy werk doen en die ou Rusland ook in ‘n Sleeping Beauty verander. Die voëls verwek Carl vroeg die volgende oggend in die kloof waar hy nesgeskop het langs die wrak van die Schakelton vliegtuig, en ek worry my gat af oor my kameraad, hy moes al net na 5H00 uit die kloof gewees het en daar is nog gee nuus van hom nie. Selfs David en die ander begin worry oor die man, dis luiperd wêreld hierdie, dis ‘n gevreesde kloof en glad nie maklik nie. 14H00 kry ek die boodskap my groot vriend is klaar en hy het voor Alex ingekom, met ‘n geruilde fiets of nie, dit wil gedoen wees. Crous is ‘n gewone boer van die Vrystaat en dit sit nie in enige man se gat om so te ry nie. Met die beauty slaap agter die rug, het ons van Bucklands ongeveer 900 km gery met 12 ure slaap, die laaste 400 km na Trouthaven was daar net 2 ure slaap in ons wille jaagtog om die generaal dalk te vang, dit was my nie te beskore nie.

Jongman August

‘n Baie dinamiese hoogs inteliggente jongman, hoe kon so intelligente jongman so groot fout maak om hom saam met die twee hardegat generaals op te saal ? Sy oorspronklike 21 dag plan het ons gou - gou opgedonner in ‘n 15 dag jarelange vriendskap. Ek het baie gewonder oor sy besluit, tot ek die foto's begin deurkyk het en gemerk het dat Jongman hom reeds by die begin langs ons geskaar het. Hy het homself met ‘n oop gemoed in ons binnekring ingeslinger, ek glo hy het homself vooraf baie goed van ons ,vergewis van al ons gyte en dinge, ons kompiterende aard, ons hardegatgyt en hoe ons soos wildehonde meedoonloos kan jaag as ons spoorgevat het. Ek glo die 15 dae ervarings sal nog vir jare te kom by hom bly, soos die ewige band tussen ons sal bly, net die wat saam gesuffer het kan saam daaroor praat en die gevoelens deel. Ja daar was die tye wat een van ons lekker amps getrek het, maar dis wanneer die sterker ryer deur positiewe of negatiewe intervensies die ander beïnvloed het om aan te hou ry. Daar was die keer diep in die nag in die Baviaans toe Jongman vir my sê dat indien hy my weer terughou ek hom moet los en aangaan, ek stoot toe sy fiets die pas uit, bo gekom wag ek vir hom en dring aan op sy selnommer, net sodat ek weet hy het veilig by sy bestemming aangekom en hoe dit met hom gaan. Hy gee sy nommer en vandaar moes ek vasbyt om by te bly, die negatiewe motivering het gewerk ! Dan was daar die keer skaars ‘n kilometer voor Trouthaven toe ek langs die pad wou slaap, ek was fisies nie meer instaat om regop op die fiets te bly nie. Jongman het my eers die helling uitgestoot, tot ek hom gewaarsku het, dat indien ek met my pikante lyfie sou omval, ek ons albei in die afgrond sou laat afdonner, en hoe sou ons dan daaruit kom ? Hy vat toe my fiets, deel sy laaste Milobar met my met die belofte dat die kraggies wat ek so brood nodig het nou-nou sal terugkom, dis nog net ‘n klein entjie. Ek strompel toe maar soos ‘n gans wat ver weerlig sien die donker in, en daar verskyn Trouthaven om die volgende draai, ‘n Hemelse gesig.

Kop Race

Moet nooit iemand op sy baadjie takseer nie, ek met my pikante lyfie lyk glad nie soos iemand wat die race in 15 dae met ‘n rusdag kan voltooi nie. Tot in Rhodes is dit ‘n fisiese race, vandaar is almal redelik baie fiks en verander dit in ‘n kop race, die een wie se kop die hardste is wen die race. Die kruk van die race lê in die verwydering van frustrasies, moenie koud kry nie, moenie verdwaal nie, eet genoeg, slaap genoeg, vermy die negatiewe en soek altyd die positiewe al gaan dit hoe kak. My Engelsman het vir my ‘n klein stelletjie gelamineerde foto's gegee wat ek op my rugsak saam gepikkel het, wanneer die verlange nou regig groot geword het, of wanneer ek nou regtig gatvol was, het ek die foto's van my geliefdes en pelle deurgeblaai. Op een van die foto's was die volgende vers aangebring : " Skep vandag geluk. ‘n Mens is self verantwoordelik vir die skep daarvan - jy kom nie sommer per ongeluk daarop af nie ! " Psalm 119 vers 135 en die ander " Waar jy ook al vandag is en waar jy ook al kyk - God is daar ! " Psalm 106 vers 2. Dis veral in die laaste deel van die race wat jou kop moeg word, die vlees is bereidwillig maar die gees is onwillig. Dis wanneer jy die Geheime wapen benodig asook die botterspaan manne langs die pad en by die huis wat elke beweging van jou dophou, die manne wat jou inlig dat Crous gesê het hier is twee manne warm op sy spoor. Dis die middernag Tracker manne wat rekenaarvasgenaal inligting per sms aan jou oordra en tot groot vermaak hul verlustig in die jaagtog.

Beskerm Engele.

Ons support station engele, die manne en vroue wat ons frustrasies verwyder, ons ‘n warm bord kos en ‘n bed gee, die nodige liefde en ondersteuning. Hulle is ‘n goeie bron van inligting oor die doen en late van die Engelse en die ander. Die mense word jou vriende, hulle onthou jou van die vorige jaagtog, was jou klere, pak jou saalsakke vol lekker kos. Ek dink aan Rinie van Bucklands wat sommer my broek gestop het na ‘n wille valslag op Lehana's, ek dink aan tannie Ronel van Rouxpos se yskoffie wat my deur Anysberg reservaat wakkergehou het en aan al die nader wat ons so onbaatsugting in hul huise en lewens ingenooit het, sonder julle sou ons dit nie kom maak nie.

Dan ons ander beskerm engel, Tim James, Michelle en Murray wat in die bibberkoue middernagtelike ure vir ons stokkie koffie bring, net voor ons die doodsgevaarlike pas in die Hel afdaal. Ek dog ek halusineer met die vreemde ligte wat die donker nag voor my verhelder, is dit dat ons nou net te veel gehap het, kom haal die Engele ons ?
Dan verskyn Tim en Murray in die helder ligte, wil julle manne ‘n bietjie koffie hê ? Met ‘n stokkie vars langs die pad gepluk word daar vir ons koffie gemaak, die vriendskap en die koffie verwarm vlees en gees en ons sak veilig die Hel af waar iemand ‘n helse vrieskas oop vergeet het. Ek dink dis ons beskerm Engel Tim wat al die vure met sy onbaatsugtige vriendskap en ondersteuning geblus het. Met ‘n :" Indien julle more ontbyt nodig het klop ons op, verdwyn ons beskerm engel in die donker nag". Tot op die been gevries val ons 4H30 in die pad, ons ontbyt bestaande uit ‘n gevriesde appel, peer en piesang maak plek vir Tim se warm goedhartigheid, hy steek vir ons ‘n vuur op, maak pap en koffie en ons gesels asof ons jarelange vriende is, daglig vertrek ons, ‘n hele paar uur later as beplan, maar met ‘n ervaring wat niemand ons ooit kan wegneem nie.

Die regte Beskerm Engele wat ons op die koers hou sonder om voet verkeerd te sit, ek glo ons was omring deur hulle op Lehana's pas. Hulle het die nag vir ons verhelder, soveel so dat ons sonder ‘n lig die berg uit is, sonder om ooit van koers af te dwaal. Dankie Liewe Vader dat U hulle vir ons gestuur het, om ons te beskerm, sonder hulle sou ons dit nooit gemaak het nie!

Die linksom - regsom roetes.

Jy kan linksom of regsom by die Kaap uitkom, die een roete is dalk net styler en korter en die ander langer en makliker, maar uitkom in die Kaap sal jy. Vat nou maar die linksom roete na Rhodes baie langer maar makliker, regsom moeiliker en korter, maar by Rhodes gaan jy uitkom tensy jy besluit om Leshotho toe te gaan. Ek en Carl het gereeld op 'n mooi manier oor linksom en regsom vasgehaak, ek glo die oorsaak daarvan was die verkillende roetes wat elkeen van ons geneem het om by dieselfde bestemming uit te kom tydens die vorige jaagtog waar ons alleen gery het. Linksom of regsom, dit het ons nogsteeds in ‘n baie goeie tyd in die Kaap uitgebring !!!!!

Die Highlights van die race.

Lehana's pas in die donker, toestande was ideaal, ‘n groot helder maan, hope Beskerm Engele, die wonderlike sterre prag en die sneeubestrooide aarde. Dit was Hemels om dit in die nag te kon doen en 'n moerse voorreg om dit reg te kom kry.

Oom David en Tannie Verity Hobson van Struispoort wat ons met ‘n baie spesiale bordjie pap saam met Tim James in hulle huis ingenooi het. Indien ek ooit weer die race doen sal ek verseker van hulle gasvryheid gebruik maak, ek is nou al twee keer genooi en sal dit verseker nie vir ‘n derde keer onsê nie.

Die Singer naaimasjien wat ons oppad Van De Venterskraal in ‘n rigting aanwyser verander het. Dis nou nie ‘n eland nie maar ek glo die res van die bende sou weet hulle is op die regte koers.

Die aand toe Jongman besluit het hy het genoeg gehad en dat hy by oom Theuns van Draaifontein gaan slaap, net om weer aan my sy te wees toe ek wegtrek. Saam is ek en die jongman, wat my om een of ander duistere rede as Oom aanspreek ( dalk te goeie maniere ) die donker in, eendag as ek 80 is en hy 63 sal ons nog lekker lag oor ons wedervaringe.

Tim James wat vir ons stokkie koffie maak in die Hel, dis te goed om waar te wees, ek hoop ek kan eendag die guns vir hom teruggee. Tim is ‘n sprekende voorbeeld van wat ek graag wil wees, ek wil nie sy rekord hê nie, maar ek koester sy goedgunstigheid en die manier hoe hy die race met sy familie deel. Hoe kan een mens soveel goedheid in hom hê ?

Die Engelsman bo-op Steteyns, ons sweet die berghang uit, my Anysberg enkel gee my hel, maar die vooruitsig van my Engelsman by Diemersfontein vuur my aan. Op ‘n rots ver bo die nou prentjie mooi Stetteynskoof is Andrew King besig om ‘n onderhoud met my te voer, toe ek ‘n bulderende stem my naam hoor skree. Ek vra sê aan David dat dit net my goeie pel Carl Crous kan wees wat so op my skree toe ek die Engelsman gewaar. Trane skiet my oë vol, ek wil huil van vreugde en verlange, die race het ons liefde vir mekaar weereens nog dieper inmekaar geweef. Melanie ondersteun my ‘n 1000 % in watter malligheid ek my mag begewe, en hoewel sy nie elke oomblik saammet my is nie, beleef sy alles saam met my, die goeie en die slegte. Sonder haar onbaatsugtige Liefde en Ondersteuning sou ek dit nooit gemaak het nie. Dankie my wonderlike vrou hierdie prestasie is deur jou moontlik gemaak en behoort eintlik aan jou !!!!!

Die bottels en bottels goeie Diemersfontein wyn wat ons na die verrigting met vriende en familie gedeel het, ek het self nie geweet dis nog moontlik om so baie wyn te geniet nie. Die uitruil van wedervaringe en Big Brother David wat hom verlustig in ons foute, hy sny dan vir ons ‘n highway en dan bosbreek ons tog maar ons eie roete.

Die Muis en die Olifant.

Jongman August is die muis wat heeltyd moet eet, die Freedom Challenge is ‘n regte endurance race en dis uiters noodsaaklik om op die regte tydintervalle die regte kos in te neem. Wanneer jy begin amps trek is dit te laat, dit neem ongeveer 2 ure om weer aan die gang te kom vandat jy ge-eet het. Dan kry jy die pikante lyf Olifante, wat ‘n bord kos in ‘n oogwink verorber, en hulle eie strandbal liquid energy in hul pens saam karwy, die diesel enjins van die race. Hulle is nie so vinnig nie maar so aanhoudend.
Die race word deur die man gewen wat die langste in die saal sit met die minste frustrasies. Dit sluit nie noodwendig die langste aaneenlopende ure in die saal in nie, die 26 ure na Buckland het ons gekos en ek dink in Trevor en Eugene se geval was dit dieselfde. Te lank in die saal veroorsaak foute, ry eerder bietjie korter met kwaliteit slaap tussen in, wanneer jy moeg is maak jy ongedwonge foute wat jou later duur te staan kan kom. Met die regte oefening kan jy jou lyf leer om ‘n olifant te word en vette oor te skakel in energie tewyl die kos rustig in jou pens verteer. Ek het so lekker ge- eet dat ek tydens die race net 2 kg verloor het.

My Borge.

Dankie aan Eduard Herselman van PG Glass Klerksdorp my hoofborg, dankie ook aan Wally Jacobs van CMB online, Hein Raath van Indigo Signs en Martin van Rensburg van Global Hail wat ‘n bydrae gelewer het. Julle het my ter nouer nood op die laaste oomblik van die nodige fondse voorsien om deel te kon neem. My eintlike borg het op die laaste oomblik soos Carl oor die vlaktes verdwyn. Julle vertroue in my vermoëns was ‘n groot aansporing vir my en julle het dit moontlik gemaak om fondse vir Miles for Smiles in te samel.


My Jarelange vriend van 15 Dae

August jy is ‘n baie spesiale dinamiese jongman wat dit nog ver gaan vat in die lewe, ek hoop die spons wat jy is het alles opgesuig wat ek jou kon leer, die goeie en die slegte. Ek was ook ‘n rebel soos jy en het ook met my hele lyf teen dit wat verkeerd is ingedruis. Ek is nie foutloos nie, maar vol gyte en dinge veral wanneer die slaap min raak, ek glo die 15 dae junior army het jou ‘n baie sterker mens gemaak. Op ‘n keer het jy my gevra of ek ook so streng is met my kinders, ek glo so, jy tugtig mos die waarvoor jy lief is,daarom kon jy saammet my klaarmaak. Bly so spesiaal soos jy is en geniet die volgende challenge saam met jou pa, ek weet dit sal ‘n wonderlike 21 dag ervaring wees, pasop net as die generaals weer daar opdaag.......

Miles for Smiles.

Die organisasie wat fondse insamel om vir die operasie te betaal om kinders met ‘n gesplete verheumelte in stralende glimlaggies te verander. Dankie aan Pieter Cordier van Design Layout and Print wat ‘n challenge voor my deur gelê het, indien ek voor 17H00 op Saterdag 4 Julie sou klaarmaak sal hy ‘n donasie van R 5000 aan Miles for Smiles maak, my broer Werner Nienaber van die Power Property Group het sy voetspore gevolg met ‘n verdere R 5000 vir Miles for Smiles indien ek by Pieter se voorwaardes kon bly. Dit was toe so, met baie moed en durf en min slaap het ek en Jongman dit reggekry, ten minste weet ek darem van een glimlaggie wat ons op ‘n gelukkige kind se gesiggie kon plaas.
Ek doen daarom ‘n verdere beroep op my lesers om dieselfde te doen, enige donasie is welkom, donasies begin by R 125.00 en die grootte van jou glimlag is van jou afhanklik. Besoek gerus die webwerf http://www.milesforsmiles.co.za/ en maak jou donasie, al is dit net om dankie te sê vir al die lang ure wat ek ingesit het om hierdie nussbriewe vir julle te bring.

Ek sluit weereens af met die woorde van Nickelback - If Today Was Your Last Day

My best friend gave me the best adviceHe said each day's a gift and not a given rightLeave no stone unturned, leave your fears behindAnd try to take the path less traveled byThat first step you take is the longest stride
If today was your last dayand tomorrow was too lateCould you say goodbye to yesterday?Would you live each moment like your last?Leave old pictures in the pastDonate every dime you have?If today was your last day
Against the grain should be a way of lifeWhat's worth the prize is always worth the fightEvery second counts 'cause there's no second trySo live like you'll never live it twiceDon't take the free ride in your own life
If today was your last dayand tomorrow was too lateCould you say goodbye to yesterday?Would you live each moment like your last?Leave old pictures in the pastDonate every dime you have?Would you call old friends you never see?Reminisce of memoriesWould you forgive your enemies?Would you find that one you're dreamin' of?Swear up and down to God aboveThat you finally fall in loveIf today was your last day
If today was your last dayWould you make your mark by mending a broken heart?You know it's never too late to shoot for the starsRegardless of who you areSo do whatever it takes‘Cause you can't rewind a moment in this lifeLet nothin' stand in your wayCause the hands of time are never on your side
If today was your last dayand tomorrow was too lateCould you say goodbye to yesterday?
Would you live each moment like your last?Leave old pictures in the pastDonate every dime you have?Would you call old friends you never see?Reminisce of memoriesWould you forgive your enemies?Would you find that one you're dreamin' of?Swear up and down to God aboveThat you finally fall in loveIf today was your last day

O ja vir die wat gewonder het hoe ek dit regkry om my blog so gou op datum te kry, die antwoord is eenvoudig. Moerse goeie rekenaarvaardige pelle, ek skryf die sms tot laat in die nag, raak soms van moegheid aan die slaap tewyl ek dit doen, stuur dit dan met die beste en eerste gegewe posduif sein wat ek kan kry na my groot maat Rudi Koenig, wat dit dan teen die spoed van die Heilige Kameel op die webwerf kry. Hoe hy dit in die middernagtelike ure regkry is sy geheim. Dankie ou maat sonder jou sou ek nie my boodskap kon uitstuur nie, ek is heeltemal te vlak vir die tegnologie, gee my eerder 'n Miles for Smiles mountain bike.

Dankie aan my gehoor sien julle dalk volgende jaar mens weet nooit.........

Trothaven - Diemersfontein Finish

Ek voel soos 'n nuwe sikspens na die lang slaap, die ander manne lyk bietjie gestres en wil graag hê, ek wat alewig links donner moet vir hulle die pad wys. Net na 6H00 by die dam, breek die fietse op en maak hul stewig vas op die rug, die ander vat die fietse sommer so in die hoogvoor, weet hulle wat vir hulle wag ? Die fietse opbreek en vasmaak vat maar so rukkie en die ander gaan solank, ons vorder goed ek weet daar is 'n padjie tot by die crash site, dan die ondeurdringbare vervloekte riete.

Verlede jaar het dit 'n uur geneem om 70 meter te vorder deur die riete, ek stamp my kop net eenkeer, hierdie keer gaan ek regsom, Carl sal baie trots op my wees. Ons kry die crash site, wrakstukke die wêreld vol besaai, 'n scrapdealer se droom. Mike en Glenn is verlede jaar hier verby met die tandem, ek is sommer verheug want hulle was gou deur die bose riete, as die tandem hier kon uit moet ons ook, en baie vinniger.

Ons kry die bronsplaat en toe die gewraakte riete, gelukkig het August 'n goeie bosbreker in my, met die maak van 'n nuwe highway leer August 'n paar nuwe woorde. Self sit hy 'n paar keer liederlik vas, hy is nou bly die fiets is op die rug en nie in die hoogvoor nie. Anderkant uit is die De Decker broers voor ons, hoe is dit moontlik, hulle is dan deur die langer deel van die riete en dit moes hulle verseker langer geneem het ?

Toe sou ek die rede tot hulle vinnige vordering sien, David het 'n highway voetpad laat uitsny, die laaste deel sommer 'n 20 m wye brandpad, net om al die fun en games uit te haal, hy het wel soos die graf gewyg oor die highway. Wees nie bevrees nie ek en 'n paar oud stryders sal die highway kom toeplant, dis dan waaroor die hele Challenge gaan, hoe meer jy suffer hoe duideliker word dit in jou geheue ingebrand...........

Op die deuntjie van bobbejaan klim die berg, kruip en klouter ek die laaste deel van die berg uit, my sandverrekte Anysberg enkel praat in krutaal met my, die amperse loodregte hoek waarteen ons klouter staan my enkel glad nie aan nie. Al wat my nou aandryf is die Engelsman Melanie by die einde, ek kan nie wag om haar te sien nie. Bogekom hoor ek 'n bulderende stem my naam skree, ek sê vra David of dit Crous is en daar verskyn die engelsman. Crous het haar gebring, my oë skiet vol trane, die race is vervolmaak !!!!

Op 'n rots hoog bo die vallei omhels ek my 200 % sielsgenoot, die wonderlike oomblik word deur Stetteyns gesmee, verseel en ingebrand in my geheue vir ewig. Dit alles moontlik gemaak deur my groot pêl Carl Crous en David wat die nodig scenery voorsien het, die race is nou verby, dis net die bewegings tot die einde wat oorbly. Ek en my nuwe jarelange pêl van 15 dae en 'n paar ure, doen nabetragting oor die race, wat bly nou oor ?

Die Freedom Challenge in 12 dae sonder 'n rusdag, en ek glo dis moontlik in die perfekte weer wat ons gehad het. Nee ek dink ek gaan Tim se voorbeeld volg en die roete gemotoriseerd aan my familie wys, die wonderlike mense langs die pad aan hulle bekendstel. Stokkie koffie maak vir moeë ryers, lekker warm pap en die nodige morele ondersteuning gee, sommer net daar wees vir hulle.

Ek en August berkryp die eindstreep, 'n hele span mense wag ons in en ek is bly ek het met die jongman gestick, 'n hele nuwe lewens ervaring vasgebrand in ons geheue oor 'n paar vervoede dae.......

Dag 15 'n Laaaang Dag Die Hel na Montagu

Kom doodmoeg en yskoud 6H20 by Montagu aan, ek het vuurhoudjies nodig om my ogies oop te hou, besluit op bioplus terwyl die winkel netnou oop maak. Vang 'n warm shower om die ysbere te verjaag en die skrefies ogies oop te maak en gefokus te kry.

Kry vir Andrew King van D4 Productions en sy kamera span by Montagu Hotel, Andrew vis uit na my planne, die plan is om Trouthaven te maak en dalk sommer klaar te maak afhangende van die slaapmonsters.
Jaag 'n lekker ontbyt deur en maak soos beesmis, val in die pad, die bioplus werk amper net so goed soos tannie Ronel van Anysberg se koffie. Hoor Carl het Stetteyns in die donker aangeval, nog nie uitgekom nie, seker maar daar iewers geslaap langs die wrak, of hy wag dalk voor die hek vir David om oop te maak< skielik voel ek baie spyt oor my besluit om die dag by Bucklands in te lê, moes dalk maar net deurgedruk het, maar dis nou gedane sake.

'n kameraspan doen darem wonderlike dinge vir 'n man se gemoed en energievlakke, kyk 'n man kan nie moeg en afgeleef op die kassie voorkom nie, August skuld net sy kop en lag in sy mou vir die dolle jaagtog waartoe die kameraspan my aanhuts. Laat middag val ons by Oestervanger Support Station in, dis altyd lekker om die laaste gasvryheid van die Freedom Challenge hier te geniet, gasvryheid en lekker kos en geselskap maak my lus vir die laaste jaagtog. Vroeg middag val ons in die pad en vorder goed, Trappieskraal tap die energie en stadig bekruip die slaapmonsters ons in die laaste lug, ek beplan om by die algemene handelaar te stop vir 'n lekker Coke. Die Algemene handerlaar is 'n miernes van bedrywigheid, dis naweek en die kaapsewyn vloei en daar heers groot joligheid en ek besluit dis 'n beter plan om in die stilligheid 5km verder eerder 'n lemoen onder die groot Bloekombomm te geniet. Ek gee my laaste Bioplus vir August, ek moet die man aan die gang hou, solank hy ry sal ek aan karring. Dis asof die slaapmonsters met elke trap nader aan die einde al groter word, hulle is besig om my te pak en stadig maar seker werk hulle my oë toe soos hulle die laaste energie van my tap.

Die laaste paar kilometer na Trouthaven raak amper te veel vir my, die Bioplus is uitgewerk en ek is moertoe met nog net so 5 kilometer of wat na trouthaven.August spook om my pikante lyfie regop te hou, dis glad nie maklik om 'n strompelende lyf  90 kg regop te hou wanneer die goed uitgewerk is nie. Ek loop soos 'n gans wat ver weerlig sien ses rye spore, ek is in my moer in, oorweeg dit om langs die pad te slaap, maar die Jongman weier volstrek. Hy voer my sy laaste Milobar en praat my krag in en so strompel ek voort tot Trouthaven voor ons verskyn, 'n hemelse gesig. Ons haal 4 dae se verlore slaap in 4 ure in, more gaan 'n harde dag wees......

Dag 14 Hel - Anysberg

Op gevries staan ons 5H00 op, ek probeer 'n piesang eet, maar die is ook gevries. Tim het gesê hy sal ontbyt maak vir ons, my GT is so goed geleer dat hy weet wanneer om te breek. My agterste rat kabel breek mors af by die derailleur op pad na Tim, Tim voorsien my van 'n kabel en walla fixed up. Eet 'n lekker ontbyt en trek 'n uur later weg, iets waaroor ek nooit spyt sal wees nie. Wonderlike mense, dankie Tim, Michelle en Murry dat julle ons in jul lewens toegelaat het. Die res van die dag is 'n wille jaagtog, August probeer die spoedrekord breek op Horlosiekrans afdraande, maar die wind briek ons. 14H00 in Rouxpos  eet Tannie Ronel se lekker kerrie en rys en die smul lekker wafel en roomys vir ekstra krag en 'n uur later val ons weer in die pad. August stotter nie meer nie, ek dink hy is ook nou lus om die dolle jaagtog vaarwel te roep.

Ons jaag om die afdraai na Anysberg in die laaste lig te vind, die hele dag was eintlik 'n jaagtog net sodat ons die afdraai betyds kon kry, ek het August belowe ons sal 'n blaaskans vat na die afdraai. By die verlate hek na Anysberg neem ons die blaaskans, lê plat op ons rug en peusel aan 'n lemoen en Tannie Ronel se padkos . Ons lê en bewonder die sterre prag en net voor ons aan die slaap raak val ons in die Anysberg sandpad, ek swik my enkel op die sandpad, vermoed ek hoor 'n luiperd in die donker en swyg daaroor. 22H00 in Anysberg, en besluit dis baie wys om te slaap vir 2 ure. Middernag onder die sterre prag val ons weer in die pad, sprakeloos bewonderend oor die hemelruim jaag ons voort, ek weet die einde lê net 'n dag of twee weg en dis nou tyd om klaar te maak. Met dagbreek land ons  6H00 in Montagu, nog 238 km agter die blad, doodmoeg maar sal Trouthaven vandag maak.

Dag 13 Willomore - Hel

Willomore na die Hel in
 257 km  en 18 uur met 'n smile. Die wind waai nog maar jy kan ry, dis weer lekker om te ry.  So teen 1H00 trek ons weg uit Willomore, August is gecharge, ek is gecharge  en dis weer lekker om te ry. August wil afdraai na Rondawel, ons top vir water, die mense is nie daar nie as ons honger is vir die lekker pampoen koekkies moet ons afdraai na Visgat en dis 'n 14km draai. My hogerpyne verwyn eensklaps, August vol gedwee en ek verseker hom in Prince Albert wag 'n baie lekker bord kos vir hom.

Die sinkplaatpad  stamp een standaard gobi saal binne in my gat in, ek sukkel nou nog om my fiets van my agterstewe te skei. Ons eet gou iets by Ria en Lindsey en 16H00 is ons oppad Hel toe, die keer kan ek die asemrowende Swartbergpas in daglig geniet. Ria se krag kos pomp nuwe bloed in August se are, hy ry sommer die hele pas uit en ek is trots op die jongman se nuut gevonde krag. Met die afrdaai na die Hel het iemand 'n moerse vrieskas oop vergeet, vinnig word dit bitter koud. Ons volg die Hel se kronkelende paaie, die moegheid pak my beet en August begin weer amps trek. In die verte sien ek ligte, Lyk soos 'n vuurtoring wat sy ligte vir ons flits, maar hier is nie vuurtorings nie, drygende gevaar met die afdraande pad wel, maar verseker nie vuurtorings nie.

Dis laat nag en ek begin wonder of die flisende vuurtoring lig nie dalk 'n beskerm engel van die hemel is wat gestuur is om ons teen die baie gevaarlike afdraande te beskerm nie toe 'n Engel genaamd Tim James verskyn met lekker sterk stokkie koffie net om ons wakker te hou. Tim James is 'n groot naam op die Freedom Challenge, ek het baie respek vir die man en net sy omgee teenwoordigheid spoor my weer aan teen nuwe hoogtes. Dis 'n groot voorreg om net die man se hand te kan skud, wat nog van om twee keer deur hom op die Freedom Challenge bedien te kan word ?

Vriesend hou is nie die woord nie, dis moerse vriesende koud teen die pas af en dan moet 'n man nog met jou gevriese vingers die brieke beheer teen die styl pas af, 'n lekker afdraande is my kos en ek gebruik nie sommer brieke nie, maar die koue briek my en ek trek brieke vas om te voorkom dat ek vries.

Net om seker te maak ons is in die Hel slaap ons in 'n karavaan, dis so koud my wasem verander in sneeuvlokkies. Hierdie plek van suffering sal ons gou moet verlaat, selfs my ontbyt broodjie is al gevries, om ons gevriesede lywe te ontvries maak ek vuur, die warm stort in die rietafskorting het nie baie gehelp nie. Die vuur help ook nie baie nie, van voor is jy bietjie warm en van agter is jy kliphard gevries, al wat oorbly is slaap. Hoop ons kan slaap in die koue en hopelik word ons wakker uit die koue slaap......

Dag 12 Waste of time to Willomore

Dis soos ek gesê het moenie beplan vir die race nie, ek moes vanaand in Prince Albert geslaap het en waar is ek ? In Willowmore oor 'n simple wind wat ons beperk teen 6 tot 10 km/h, die wind waai tot die asem uit my longe uit, my bene en my fiets is ge-sandblast, my ooglede is 'n paar keer soos ballonne opgeblaas, my humor is gisteraand al weggewaai, trek seker teen die tyd verby Australia. En ek, ek is gatvol vir die wind wat al my mooi planne beduiwel.

Die duiwelse wind briek ons om elke hoek en draai, dis 'n sieldodende wind met 'n voordurende geveg om regop te bly, die wind waai enige kans op gesprek weg, nie dat ek krag het om enigiets te gesels nie. Ons stoei voort, in die verte verskyn Willomore, maar die dorpie kom nie nader nie, die wind hou ons afstand, in my kop maal die planne. Gaan ons aanhou stoei teen die Helse wind, gaan die Helse wind een of ander tyd gaan lê, moet ons deurdruk na Rondawel, met die wind is Prince Albert heeltemal buite die kwessie, wat staan my te doene ?

Ek besluit om net eers Willomore te maak, inligting in te win oor die weer en waar Crous homself bevind en dan op 'n vol maag 'n ingeligte besluit te neem. Net na 16H00 betree ons Willomore, ek maak gou 'n paar oproepe, dit het Carl 12 ure geneem om 100 km te die helse wind te wen, dit wil voorkom of die wind moontlik sagter gaan waai in die vroee oggend ure. Carl vermoed ek gaan in Prince Albert slaap na die geveg. Ek beluit om laer te trek, ons is nou in die finals en dis nodig om slim besluite te neem, nog 'n 12 ure geveg teen die wind gaan nie werk nie, ons eet, slaap en staan 12 uur op en pak dan hopelik 'n matiger wind vroeg oggend, as die wind gaan lê behoort ons vroeg middag in Prince Albert te wees, wat ons met genoeg tyd laat om die Hel te maak. Gelukkig kan ons nuwe planne maak. Al wat my nou nog 'n moerse smile kan gee is julle donasies vir Miles for Smiles. Gaan kyk op die website www.milesforsmiles.co.za en maak jou donasie sodat ek weer oor iets kan Smile !

Dag 11 Bucklands - Dam se Drift

Die sleeping beauties ontwaak uit hul hinderlaag, spring goed weg. Die duiwel se wind steek op, waai reg wes, die wind blaas so lekker, dit blaas my van my fiets af. Die rusdag het my lyf in herstel geplaas, gedink die oorlog is verby, my kniee en enkels is dik geswel, my oë is gepof en die lyf weier, met elke kilometer gaan dit beter en stadig besluit my lyf die oorlog is nog nie verby nie, daar is nog nie tyd vir herstel nie.

Net voor 16H00 in Cambria ons behoort voor 24H00 by Damsedrift te wees, net 80 km en die klowe behoort ons te beskerm teen die wind. Ons val in die pad en die verlange pak my beet, ek mis my wonderlike vrou en kinders, hulle ondersteun my 'n 1000% in wat ek mag aanvang en uitdink, ek mis my familie en pelle en besluit toe sommer om almal te bel.

Bo op die berg onder skuiling van fynbos beloer ek en August die sterreprag, ons vorder goed. Die laaste 30 km besluit die wind hy gee ons 'n time penalty, ons beweeg @ 10 km/h as jy nie afgewaai word nie. My middernag planne verdwyn en word 1H40, August leer nog nuwe woorde, die polisiehond modder, die F@kken sinkplaatpad en die F@##%n Duiwelse wind. August val weer terug, ek gaan haal en stoot sy fiets, die pad word alweer lank, heeltemal te lank vir my smaak en kort voor lank het ek en August 'n baie diep gesprek. Ek kan nie so aangaan nie, of  August delf diep vir nuwe kragte en bly by my of ek los hom, ek vra hom sy sel nommer, sodat ek seker kan maak hy is oriaat op my tog vorentoe. August gee my sy nommer en ek beduie hy moet net aanhou met die pad en ek val in die pad teen die duiwelse wind. Blykbaar was dit die aansporing wat August nodig gehad het, harde woorde van inspirasie, want sy liggie bly op my hakke. So 15km voor Dam se Drift vind ons skuiling teen die wind, 'n blaas kans om my bloed af te koel, gaan niks nou nooit weer vir ons regloop nie ? Moeg geswoeg gaan slaap ons 3H00 die oggend in die beskerming van Dam se Drift  met die geloei van die wind in my ore en ek wonder waar bevind Carl Crous homself nou ?

Dag 10 Sleeping Beauties Bucklands

7H00 by Bucklands, 26 uur en 295 km later, ons het 'n moerse fout gemaak om so lank aanmekaar te ry, maar dis nou gedane sake, nou moet ons die gemors herstel en dit gaan 'n slim plan kos.

Ons eet 'n lekker ontbyt en verwarm my geroeste binneste met 'n warm stort. Ek sak soos 'n vrag beesmis op die bed neer en binne sekondes slaap ek, te moeg om eers te droom. August wonder vir 10 sekondes hoe hy aan die slaap gaan raak met die snorkende beer langs hom, toe is hy ook weg.

Raak 15H00 wakker, my klein tongetjie voel soos 'n rasper, my ogies geswel soos pofmuise, maar ek is weer gecharge, reg vir more wanneer die wind en weer verby is. Die klere is gewas, Rinie het my broek gestop, my pens is vol kos en ek het genoeg slaap.

Ons weet waartoe ons instaat is, 295 km in 26 uur, en van more af raak verdwaal al minder. En dit my liewe vrind is hoe mens met die swaai van die Freedom staffie die eens magtige boere komando in die Sleeping Beauties verander, maar wees gewaarsku die race is nie verby tot die vet meisie gesing het nie, en ek sien nog nie 'n vet meisie nie.