6/30/2011

Dam se Drift - Willomore - Onder die Sterre



Die Duiwel se wind waai alweer, waai my gemoedstoestand in sy moer in. Hier is heeltemal te veel mense wat ek ken en as 'n man gatvol is vang 'n man maklik n lift. Ek is flippen seer, doodmoeg, my fiets is gekrok en ek is baie gatvol, te veel. Ek mis my vrou en kinders verskriklik en dit voel vir my ek baklei die Duiwel of is dit dalk David ? Ons begin 3H00 ry, na gister se vroeë stop is on gedwing om vroeg uit die vere te wees, die plan is weer 'n groot dag na gister se getommelry, ons mik vir Prince Albert en as alles goedloop behoort ons dit laat aand te maak, dis nou te sê as die helse wind wil saamwerk en gaan lê......

Ons ry in 'n Antartika vrieskas, dis donners koud en ons betree elke waterstroom met groot onsag, springnnn soos 'n kat van klip tot klip, by die Baviaans inligting sentrum besluit ons om 'n breek te maak van die koue se aanslag. Ons stop vir koffie om die flees en gemoed op te warm, Tim ondek die deur van die herberg vir backpackers is oop en voor jy mes kan sê lê ons albei onder 'n warm kombers en luister na die sis van die ketel. Tim het 'n beter plan om sy gevriesde voete te ontdooi, met die gekarring vir water vir die ketel, kry hy die gevriesde pype ontvries en eensklaps sit hy met sy gevriesde voete onder die warm water in die wasbak.

Hoe dit ookal sy ons planne verloop nie en ons moet heeltyd aanpassings maak. Die beste is maar om op die gekrokte fiets te klim en klaar te maak.

In die kloof is die wind lustig, maar buite die kloof is die wind geweldadig, dis so asof die wind met alle geweld ons wil breek en ver weg wil waai, behalwe vir die gedruis van die verwodelike wind veg ons die pad oop in stilte na Willomore. Dit help nie eers om 'n poging aan te wend om te praat nie, jou stem word eenvoudig net weggewaai en wanneer jy so in 'n geweldadige stilte inkeer in jouself vind begin jy wonder.....

En ek wonder, wonder oor baie dinge, oor wanneer die bliksemse wind gaan lê, en ek wonder wat de donner soek ek al weer op die challenge, ek wonder hoekom Tim so klein is en hoekom hy so min skuiling teen die wind bied en ek wonder hoe lank dit nog gaan neem om by Willomore uit te kom teen die dooie slakke pas. Om so baie in stilligheid te wonder in die oorverdowende gedruis van die wind is glad nie goed vir 'n man se gemoed nie, ek en Tim se gemoed word verpletter op die grond met ons aankoms in Willomore teen so teen 11H00, albei baie lus vir ophou.

Dis Tim wat met sy rustige oorredingsvermoë, my weer aan die gang praat, almal van ons veg die wind net op verskillende plekke, Tim kla nie oor baie dinge nie, hy vat dit soos dit kom en in plaas van op die wind te fokus, fokus hy ons aanslag op Martin en Andrew wat heel moontlik dieselfde wind nou baklei. 'n Ou vegter Tim, hy word nie sommer ondergekry nie en na 'n lekker brunch val ons weer in die pad, die wind gaan ons nie onderkry nie, dalk omwaai, maar ek weet ons sal weer opstaan en verder veg.

Ek sal klaarmaak vir die kinders van Miles for Smiles solank julle die nodige donasies maak, enigiets sal help. Elke kind verdien om te Smile en met die liedjie kinder gesigies soos die sterre se liggies verdryf ek die wind.

So 22H00 by Rondawel eet gou en gaan veg weer die wind, redelik moeg en gatvol geveg teen 1H30 en besluit om onder die sterrehemel stelling in te neem. Trek tog al jou klere aan wanneer jy dit doen, dit word vrek koud en reën dalk later wanneer jy in droomland is.

Johan Rissik verras ons met lekker koffie en beskuit, soos hy sê enigiemand sal koffie drink as dit so koud is. 8H00 in Prince Albert, ek en Johan bou my gekrokte fiets oor en teen 11H00 trek ek daar weg met 'n amper nuwe fiets, danksy Johan ! Tim het so net na 9H00 in die pad geval, ek dink hy is ook nou al redelik gatvol en lus om klaar te maak, hoepelik sien ek die geleerde man weer op die pad.....

Weet nie waar ek vannaand slaap nie. maar klaarmaak wil ek klaarmaak !


Donasie van my boet

Vasbyt ouboet, tot op die einde, ek sit R5000 v miles for smiles op. Dan sit ons nuwe smiles op d kindertjies gesigte. Hoe gemaak met jou..? Easy, smile net, dit laat my altyd beter voel.
Sent from my BlackBerry® wireless device

Droë waterval Swartbergpas

Sent from my BlackBerry® wireless device

6/29/2011

Moeg gery teen die wind

Sent from my BlackBerry® wireless device

Tim se gevriesde voete

Sent from my BlackBerry® wireless device

Koue voete

Met al die water kruisings raak n man se voete baie koud as die ryp spiertwit le, al wat help is die bietjie warmwater in die pyp wat nog nie gevries het nie
Sent from my BlackBerry® wireless device

6/28/2011

Cambria - Damsedrift

Gisteraand se swemsessie het my nie goed gedoen nie, met die nat klere die laaste 6 km die Baviaans koue trotseer. Voel nie goed vandag nie, nie krag nie, met elke hoes voel dit of my borskas oopbreek, dis vrek seer en vordering is maar stadig en by dit is my fiets ook besig om uitmekaar te val, die baie water en modder is besig om met sy gal te doen.

Tim dog dis my kniee wat so kraak toe is dit al die tyd my trap wat oppad uit is, ratte werk ook lankal nie meer nie. Smaak my die Sondvloed was hier deur, van 'n pad is daar geen sprake meer nie, die pad is in 'n groot rivier verander en al wat oorgebly het is die bolders  waaroor ons nou soos klipspringers met ons fietse van die een klip na die ander is. Die Baviaanskloof is toegemaak vir alle verkeer behalwe vir die Freedom Challengers, hoe dan anders. So 30 km van Dam se Drift ry ons vir Tim van Coller raak, hy hoor hoe ek van die pyn kreun met elke hoes en red my met 'n TransArc pleister. Willomore verdwyn soos 'n doringboom in die Sondvloed en ons besluit toe maar om by Dam se Drift te stop om al die probleme reg te sien, Tim sort sommer sy papwiel ook uit.

Ek dink dis die vroegste wat ek nog ooit by 'n Support Station gestop het 15H00, maar die vroeë stop se tyd word gebruik om kragte te herwin en om my verwoeste fiets te probeer red.

Ek mis my vrou en my kinders en dit voel of alles teen my werk om klaar te maak, ek het nie krag nie, my ribbes is so seer ek wil huil as ek net aan hoes dink. Het vanaand 'n veearts gesoek om te kyk wat aangaan. My skouer en ribbes is potblou van die val en dit voel of iemand my keer om asem te haal.

Die Baviaans is betowerend mooi na die baie reën, die manne wat die Trans Baviaans ry kan moontlik voel hoe dit voel om in 'n donga te ry, soos die riviere die paaie in dongas verander het. Al verskil dis 'n mooi donga met Kudu's aan die kante.

Indien julle dink my twakpratery is die moeite werd, click op die Miles for Smiles logo, maak 'n donasie en sit 'n moerse smile op my gesig

6/27/2011

Dag 12 Bucklands - Cambria


Kom 1H30 by Bucklands aan, my gat voel soos 'n omgekeerde jeeptyre, lekker seer. Groot beplanning vir die dag, ons gaan Dam se Drift toe. Slaap 2 ure, eet en val in die pad, kan maar sien die vorige dag was maar lank geewees, praat nie baie nie, staar net die verte in. Onder die helder sterre lig vorder ons stadig op die klip padjie na Tretyre, ek wonder wanneer ons Tim van Coller gaan vang, ek wonder oor baie dinge, oor een ding wonder ek egter nie, en dis die feit dat dit vrek koud is, gelukkig hou die koue ons aan die beweeg, want as jy stop sal jy in die gevriesde pilaar van die Freedom Challenge verander.

Ons betree die Grootrivierpoort en die waarskuwings teken oor die vreeslike slegte paaie wat voorlê lieg nie, die lank vergete erg verspoelde pad sal 'n ordentlike 4x4 baie lank besighou, hulle het 'n stortvloed gehad so week of wat te vore en die geweld van die storm is duidelik sigbaar. Ek en Tim bevind ons in 'n erg verspoelde Grootrivierpoort, Alex Harris het dit Mordor gedoop en hy lieg nie, die storm het volgroeide doringbome uit hul jare lange staanplek geruk en oral in die vallei neergegooi. Die rivier is heup diepte en Tim vrees dat hy meegesleu gaan word na die hel wat vir ons wag in die Osseberg, mense oordryf gewoonlik as hulle iets op die Freedom Challenge beskryf, maar dit wat ek hier sien is glad nie oordryf nie, dis veel erger...

Met groot nagapie oë loer ek die verte in, waarvoor het ons, ons vandag ingelaat en ek dink so by myself, hulle moet die Freedom Challenge se naam verander na die Freedom Donga race, ons ry in een moerse ongelykte gat.

As ons gedink het die die Grootrivierpoort is erg, is dit niks in vergelyking met wat vir ons wag in die Osseberg nie, die verwoesting is oral sigbaar, van 'n pad is daar niks meer oor nie. Iemand wat nog nie hier was tevore nie, sal waaragtig nie weet waarheen om te probeer gaan nie, dit moes 'n helse klomp water gewees het, die doringbome versper die hele rivier en stadig vind ons ons pad deur die wit dorings. Die nuwe doringbesaaide hindernisbaan verorber tyd in 'n oogwink, ons weet nie waar Tim van Coller hom bevind nie, vir al wat ons weet hang hy soos Absalon van ouds iewers in die kloue van 'n verspoelde doringboom. Ek en Tim weet waar ons veronderstel is om te gaan, maar die doringbome versper ons pad en verander dit in 'n doolhof om elke hoek en draai loop jy jouself vas in 'n verpoelde doringboom, ons jaag om uit Mordor te kom en maak dit net-net in laaste lig, van Tim van Coller is daar geen sprake nie, nie eers 'n voetspoor nie, niks nie.

Om die dag te kroon is dit afgesluit met 'n swemsessie, wat vroeër jare 'n droë driffie was is nou 'n oopgespoelde rivier kruising, ek is gatvol en in bulldzing mode. Tim soek naarstigtelik na 'n plek om die nuutgevonde rivier te kruis, maar oral is dit diep, lekker diep, vir my lyk dit swemdiep en ek besluit om nie langer te wag nie en donder die water in. Dis diep, vrek diep net my kop steek uit en ek is heelwat langer as Tim wat beteken dat hy verseker gaan swem, sopnat op ander wal soek ek 'n plek vir Tim om deur te kom. Ek vind 'n plek en begelei Tim met my lig deur die diep water, Tim maak dit net-net, ook hy is sopnat en skielik word dit sommer baie koud. Ons jaag vir Kudu Kaya, dis verbasend hoe gou jy ernstig koud raak met nat klere, die nat rugsak met sy addisionele watergewig help ook nie regtig nie, alle planne vir Dam se Drift is nou verlore. Dis nou baie nodig om eerste warm te word en dan om alles droog te maak wat nat is en die kaggel by Kudu Kaya sal die ding doen.

By Kudu Kaya aangekom is daar nog steeds geen teken van Tim van Coller nie en ons begin vrees vir waar Tim homself nou bevind, Mordor is verseker nie 'n plek waar ek vanaand vir my 'n bed wil maak nie. Ek maak vuur en pak al die nat goed uit om droog te word en 'n uur of wat later daag 'n jubelende Tim van Coller daar op, hy het 'n hele nuwe pad ontdek, met die verspoelings en doringboom versperrings, het hy besluit om aan die regterkant van die rivier te bly, hy het 'n hek gevind met 'n pad wat hul direk na die warmte van Kudu Kaya gelei het. Ek en Tim is baie bly dat hy dit ooreef het en nou veilig saam met ons om die warm kaggel vuur sit, more sal ons weer die geveg voortsit.

David sal die racers nooit daarvan sê nie, maar begin maar baie vroeg oppad na Cambria, pak vir jou vuurhoudjies in om die helse plek aan die brand te steek indien jy verdwaal, dis nie maklik nie die 100km het ons 14 ure geneem.....

Die enigste mooi in die Grootrivier Donga

Sent from my BlackBerry® wireless device

Oppad na die Grootrivier Donga

Sent from my BlackBerry® wireless device

Tretyre plaas ontbyt

Sent from my BlackBerry® wireless device

6/26/2011

Studybaker

Sent from my BlackBerry® wireless device

Morsdood


Sent from my BlackBerry® wireless device

Dag 11 Struishoek - Vandeventers - Toekomst - Bucklands


Trek weer vroeg weg, maak goeie vordering. Kan nie glo die Singer wat ek verlede jaar opgehang het is nog steeds daar nie, Tim het sommer gou sy buff reggemaak. Dis Freedom Challenge weer, dan reën dit, dan trek ons aan en dan trek ons uit, lyk kompleet soos 'n modeperade van vuil modder kleure.

Om saam te ry verg sy eie unieke uitdagings, Tim is soos 'n resies perd in die dag en ek is soos 'n bulldozer in die nag, ons kragte is nie altyd dieselfde nie, maar wanneer ons gel dan vlieg ons soos arende en vandag is een van daai dae ons vlieg. Die wind pla so bietjie maar die geselskap is goed en vroeg middag bevind ons, ons by die kospotte van Phillip Henderson van Toekomst, Liza pomp ons vol nuwe energie voor ons in die Phillip ons op die seepgladde modderpad begelei na die rivierkruising, hy wil sy beeste gaan kyk. Dis erg modder en gelukkig is ek en Tim naby toe Phillip met sy Landcruiser vasval in die modder, Phillip is bekommerd oor sy beeste wat moonlik ook in die modder kan vasgevang word. Ons verlaat die moddervlaktes van Darlingtondam en betree die uitgedroogte Gwaas vallei met laaste lig, Tim maak 'n oproep na sy vrou wat ons op hoogte hou met ons vordering en skrikmaak sessies van die ander challengers. In die donker vorder ons goed ek is nou weer in Bulldozer mode, ons maak 'n koffie breek by my en August se verlate plaas opstal voor ons die Perdeberg betree. By Kleinpoort maak ons weer 'n koofie breek om die energie vlakke aan te vul, ek en Tim is nou lekker moeg en begin slangetjie padjies ry, Klaas Vakie hang erg aan die oë. Ons spaar my ligte en ry met Tim s'n, die plan is om net vinnig by Bucklands te stop en dan aan te stoot om Martin Dreyer en Andrew  Barnes 'n bietjie skrik op die lyf te jaag, hulle hou ons vordering glo baie fyn dop en is glo baie bang om wakker te word met ons fietse wat teen hulle s'n geparkeer is. Klink my Martin slaap al met die inteken lys op sy bors net om seker te maak wanneer ons opdaag.

Die laaste 50 km na Bucklands voel soos 'n ewigheid, 1H30 die oggend betree ons Bucklands se stoep, Hannes wag ons in, hy het gedink ons behoort al vroeër daar te gewees het, maar Klaas Vakie het my en Tim se brieke lelik aangedraai. Ek en Tim besluit om maar eerder 'n uiltjie te knip en dan weer 4H00 in die pad te val na Dam se Drift of verder. Tim van Coller 'n klipharde gryskop spring weg toe ons gaan slaap, die Osseberg het hom bang gemaak en hy wil nie in die donker daar gevang word nie.

Dis 'n mooi dag in die saal, my boude weet egter nie wat aangaan nie, net as hulle amper gewoond is aan die een saal dan verander ek dit. Gelukkig het my ali al 'n imprint van 'n Gobi so dit behoort vinnig weer reg te wees.



Dooie Langhaar Alwynwurm


Sent from my BlackBerry® wireless device

Wildhek bekliming Koedoeskop


Sent from my BlackBerry® wireless device

Tim kruis Sondagsrivier Darlingtondam


Sent from my BlackBerry® wireless device

Blomme vir my wonderlike vrou en kinders


Mis my wonderlike vrou en kinders verskriklik, kan nie wag om hulle baie styf teen my vas te druk nie. Die trane skiet sommer in my oë as ek net aan hulle dink.

Ek gaan nou my gat wikkel om by die einde te kom !

Sent from my BlackBerry® wireless device

6/25/2011

Dag 10 Stuttgaurd - Struispoort


Val met net 3 ure slaap in die pad oppad na oom Gawie van Gansvlei, ek en Tim is nou op 'n ondekkings roete, ons bespeur moontlike oornag plekke vir toekomstige races. Jy weet nooit waar jy jouself doodmoeg in die middel van die nag kan bevind nie, en met 'n slaapsak gewapen kan jy bykans enige plek 'n rusplek vind, enige beskutting sal doen om die koue weg te keer. Oom Gawie het blykbaar geweet ons is oppad, want hy staan sommer klaar reg met die koffie. Oom Gawie wys vir Tim die vergroote foto van die toegesneeude Schufteberg wat ek geneem het in 2009 met my noue ontmoetting met Rageltjie de Beer, die foto hang trots bokant die kaggel. Ons gesels lekker met Oom Gawie, ruil 'n paar ou Freedom Challenge oorlog stories uit tewyl ons plaas koffie en lekker boere beskuit geniet. David het weer regte Freedom Challenge weer gereël, 'n stormsterk wind bring ysreën asof dit nie al genoeg gesneeu het nie.

Die Freedom Challenge se wenresep: wind, modder en reën, een lekker gemors wat jou heeldag kan frustreer en besighou, tap jou energie bietjie vir bietjie en speel mind games met jou gemoed net soos die Freedom Challenge kan. 15H00 weg by Grootdam, David skuif die support stations elke jaar verder weg, en die nuwe pad knaag weer 'n hele paar ure saam met die wind weg, vat ons 5 ure met die helse wind en modder om onder in die poort te kom en ons wou 'n 100 km verder gewees het.

Die wind pla ernstig, daar is nêrens plek om weg te kruip nie en stadig veg ons voort teen die wind op die afdraande na Tollie's Safari's, dit neem ons bykans 2 ure om daar uit te kom, gelukkig bied die portage skuiling teen die wind. Tim wys my 'n makliker manier om by die begin punt van die Struishoek portage uit te kom, nogal 'n voordeel om saam met Tim te mag ry en al wat oorbly is die klipperige Struishoek portage. Struishoek portage word elke jaar deur Oom David Hobson gemerk, te veel challengers het al verlore geraak in die poort en in die donker nag lei die spoor van gekalkte klippe ons na die veiligheid en gasvryheid van Oom David en Tannie Verity Hobson se warm kombuis. Dis nie enige Challenger wat by Oom David en Tannie Verity mag oornag nie, ek en Tim is van die min gelukkiges en ons kamer is reeds gereed gemaak vir ons. Terwyl ons 'n lekker aand ete saam met geniet was Tannie Verity se skoonseun ons modderbelaaide fietse en maak hulle gereed vir more se aanslag.

Dis regtig 'n groot voorreg om van Oom David en Tannie Verity  se wonderlike gasvryheid gebruik te kan maak, hulle het 'n baie spesiale plekke in my hart vir hulle uitgekerf en ek sou graag meer tyd saam met hulle wou spandeer. More mik ons vir Bucklands dit gaan 'n lang dag wees.....


Een of ander dag van die race Romansfotein - Elandsberg - Stuttgaurd

Trek 5H00 weg by Romansfontein, ysig koud alles vries op en die Duiwelse wind maak dit kouer. Die klipperige Hoffmeyer afdraande anderkant Aasvoëlberg is glad nie goed vir my potblou lyf nie en ek vat dit maar baie stadig. Onderkant die berg terwyl ons op 'n besigtigings en begroetingsroete is besluit ons om by die opstal aan te doen, dis 'n bejaarde egpaar wat ons gasvry in nooi na hulle huis, die oom het 'n week of wat vantevore in 'n stroompie geval en sy been ernstig beseer, amper verkuim in die koue, maar hy is ook nou weer reg om te boer. Sy kinders bly in Bloemfontein en wil hulle graag van die plaas afhaal en in die veilige bewaring van 'n ouetehuis plaas, maar die oom en tannie sê daar is nog baie veg in hulle oor en hoe prop mens nou twee ou mensies in 'n klein huisie in die stad as hulle net gewoond is aan die vryheid en vars plaaslug wat hulle bloedgewete grond hulle bied.

Verloor Tim anderkant Aasvoelberg teen die wind en die klim, die kameraspan duik op en met die kamera's wurg hulle die laaste energie uit ons uit, Tim ry met 'n plan, ek ry nou om klaar te maak. Raak lekker gatvol, mis vir Melanie en die kinders wens ek kan hulle vashou, race pace skop in vinnig vind ek my op die stoep van Hoffmeyer se bekende pastei resturant. Die kameraspan wag my in, wil hoor hoe ek die skade aan myself aangerig het en met groot vermaak verduidelik ek hulle van my manewales. Op die vraag : Hoekom doen ek weer die Freedom Challenge ?, antwoord ek : Dis omdat ek komberse nodig het om warm te bly en die kameraspan skater van die lag. Richard vra wat met my helmet gebeur het, en dis toe dat ek sien dat Bontehoek 'n hele hap van my helmet gevat het, gelukkig het ek die helmet aangehad want so hap uit my kop sou nie goed gewerk het nie.

Tim was net weg uit Hoffmeyer met my aankoms, maar 3 ure later sien ek hom weer by Elandsberg sy plan is Stuttgaurd.  Tim is weer voor my weg, maar vang hom weer so 35 km verder. Saam trotseer ons die donkernag en die duiwelse wind en gister se ysrëen modder, 24H00 in Stuttgaurd eet en slaap na 200 km en 19 uur in die saal, mat gat voel soos 'n omgekeerde Jeep tyre, eers my eie saal, toe my eie gebreekte piesang flex saal en nou Wil se saal, elkeen met sy eie nuwe drukpuntjies !!!

Dag 8 Brostelea - Romansfontein


Begin  8H30 en beplan vir Hofmeyer, maar die polisiehond vasbyt en hou modder verras ons, wanneer 'n man moeg is is jy ook nie lus vir die modderspul nie, werk uit dat ons nie op die berg gaan wees in die lug nie en besluit toe maar om by Romansfontein te stop. Modder is 'n show stopper en wat gewoonlik 6ure se ry is word gou-gou 8-9 ure se ry. Brostelea is 'n noodstop en ons was aangewese op ons eie kos wat ons saam met ons ry en ons karige nood voorraad van sop het nie te veel energie oorgelaat nie, stadig kruip ons voort. Dit word 'n rusdag, more sal ons weer baklei en die manne skrik maak, Romansfontein is altyd 'n lekker stop en dan kan Rudi de Wet die plaaslike dokter sommer die skade wat ek my lyf berokken het beskou.

Ek en Tim maak 'n pitstop in 'n vervalle opstal, geniet 'n koffie en 'n warm sop om ons op te beer en te verwarm vir die laaste aanslag van die modder oppad na Romansfontein, laat middag val in in die deur by die warm gasvryheid van Wil en Stefanie, kry sommer 'n saal geleen by Wil sodat ek net beter kan sit, gawe mense die, sal vir hom 'n nuwe saal teruggee. Dr Rudi ondersoek die nou potblou en seegroen skade wat ek myself aangedoen het, ek het die spiere in my skouer ernstig beseer, maar niks is af nie, dieselfde geld egter nie vir my ribbes nie, daar is egter niks wat Rudi vir my kan doen nie behalwe pynstillers gee. Ribbes soos hy sê vat maar 'n tydjie om te herstel tot drie maande en van lag en hoes, iets wat mens gereeld op die Freedom challenge doen,  is daar geen sprake meer nie, ek moet dit te alle kostes beperk. Wel dis nie eintlik of ek regtig wil hoes nie, met elke hoes sien ek net sterrietjies spat en kreun dan van die pyn.

Kom ons kyk wat gebeur more, hopelik begin dinge in plek val. Al ooit gewonder wat is die voordeel vir my om saam met Tim te ry ? Wel hy maak al die hekke vir my oop en dan maak hy nog lekker sop en koffie ook en hy is baie goeie geselskap, 'n moerse voorreg om saam met hom te kan ry !!


6/23/2011

Een meortoe helmet.

Al gewonder hoekom jy n helmet moet dra wanneer jy fietsry ? Wel kyk wat het met myne gebeur nadat ek gister neergedonner het, sien dit Ers vanoggend raak. Never mind my ribbes, my peanut sou in sy moer ingewees het. Die race begin my nou ernstig geld kos.
Sent from my BlackBerry® wireless device

Een moertoe saal....

Kyk ek het al hard geval in my lewe, maar gister het ek so hard geval dat ek te bang en seer was om op te staan. Dis hoe mens een staal binne in sy moer in val, dankie bvie Danie van Moordeenaarspoort wat die nodige herstelwerk gepleeg het.
Sent from my BlackBerry® wireless device

Dag 7 Slaapkranz - Brostelea


Teen 1H00 hoor ek die bekende brul geluide, gelukkig die keer nie my eie nie, dis iemand anders wat dieselfde kiem as ek opgedoen het, en met die opstaanslag sien ek dis August wat nou spraypaint en ek weet dit gaan net ek en Tim wees wat in die pad gaan val. Gelukkig is August in Andrè se goeie hande en ek weet hulle sal hom sommer gou regruk, hulle het mos die nodige oefening met my gehad. So val ons 3H00 in die pad, grommende maag en al, met die hoop dat daar geen spraypaint sessies is nie.

Lyk my al wat goed is vir 'n sprayende maag is race, my maag skrik so groot toe ek saam met Tim James wegtrek dat hy al sy nonses los. Ek en Tim ry lekker saam, Tim het 'n erg verkoue gekry en is nog op medikasie en ook nog nie lekker nie, vir my is dit 'n moerse voorreg om saam met Tim te kan ry. Tim is my Freedom Challenge race mentor, hero en inspirasie, sonder om te vra het ek al baie van hom geleer en dis nou my geleentheid om nog meer van hom te leer. Tim is 'n grasieuse ryer doen alles sonder veel inspanning, kla oor niks nie, altyd tyd vir 'n grappie, op hoogte van wat in die race gebeur en baie gefokus op wat moet gebeur, hopelik kan ek lank saam met hom ry en nog van sy goeie kwaliteite van hom leer.

Soos julle weet is ek gebou vir downhills, ek en my lyf is glad nie bang vir hulle nie, Tim in sy kundigheid is versigtig vir sommige van die Freedom Challenge se berugte downhill en Bontehoek is een, dis styl en modder glad. In my pogings om in Tim se skaduwee van ervarings te bly probeer ek hom beïndruk deur my malle downhill skills, iewers in my mondering moet ek erens iets beter as Tim kan doen en soos 'n vernuftige Gregg Minnaar vat ek die afdraande sonder vrees aan. Alles loop goed, ek het beheer oor my fiets en hy het beheer oor die klipbesaade snotgladde modder afdraande, wel dit het alles goed geloop tot ek 'n watergevriede deel in die skaduwee misgekyk het. Ek weet nou nog nie wat gebeur het nie, maar dat ek soos weerlig neergebliksem het is 'n feit, hierdie keer val ek so hard dat ek nie eers wil beweeg nie, my linkerskouer en drie ribbes voel of hulle af is, my saal is in sy moer in. In 'n hopie lê ek daar te bang om te beweeg, die pyn deurskiet my hele liggaam, ek sukkel om op te staan en kreun eintlik orent toe Tim daar aankom met sy woorde : " That was on hell of a spectacular fall " my lyf vertel my ook so......

My saal is in sy moer in, die linkerkantste rail het heeltemal afgebreek en die saal het in die middel geknak, gelukkig het ek niks in my linkerskouer gebreek nie, maar ek kan nie my arm lig nie en ek dink daar is 'n paar ribbes moertoe, heeltemal te seer om asem te haal. En so maak ek 'n indruk op my hero deur 'n helse val en al wat oorbly is aanhou en dit gaan maar moeilik, ek hou Tim terug en sny toe maar die band en laat hom gaan, nie dat ek ooit gedink het ek sal die hele pad by hom kon bly nie.


By Moordenaarspoort maak boer Danie 'n plan met die saal, bou 'n plaat met 2 skroewe in en daar gaan ek met my nuwe flex saal, nie so goed vir die boude nie maak ek kan darem sit !  Ek val in die pad na Kranzkop en motiveer my seer lyf in 'n poging om Tim weer te vang. Laat middag kom ek by Sandra aan, Tim is nog daar en vra uit na my planne, my plan is Brostelea en hy besluit om vir my te wag sodat ons die donker saam kan aanval. Smaak my die hele Freedom het in 'n moeras verander, een modder papperasie en dit het nog nie eers gerëen nie, oppad na die James Town teerpad kruising raak ek en Tim die pad lelik beister in ons soeke na die jeeptrack wat na die teerpad lei. Die keer besluit ek op regs en hy op links, dis donkermaan, ek en Tim verloor mekaar en op 'n staduim donner ek sover regs dat ek James town se liggies baie duidelik kan sien, ek donner toe maar weer heel links in die hoop om Tim se liggie iewers raak te ploeter, maar daar is niks van die man te siene nie. Ek kry die jeeptrack en val weer in die regte pad, enige hoop om saam met Tim te kon ry is nou vergete, hy is seker lankal in Brostelea, net voor die afdraai op die plato besluit ek dis tyd om die sterreprag te aanskou tewyl ek 'n lemoen nuttig. So in my bewondering van die prag heelal sien ek 'n liggie in die verte aankom en al wat ek kan dink dit is August wat sy maag aandoen suksesvol afgeskud het.

Tot my verbasing is dit Tim, hy het ook vir James Town se liggies gaan kuier en 'n paar wille draai gegooi, snaak hoe twee Freedom Challenge veterane nogsteeds die pad byster kan raak met al die ondervinding tussen ons. Wys jou maar net, die Freedom Challenge het tog altyd 'n byt en 'n versteekte angel wat om elke hoek en draai vir jou wag al dink jy, jy is baas.

Die wind begin weer aanstoot en soos gewoonlik reg in die gesig, gelukkig is ons nou twee en maak ons beurte om sy aanslag te breek, kom net voor 3H00 by Brostelea aan.

6/22/2011

Dag 6 n baie siek Dag

Was veronderstel om 3H00 saam met Glen te vertrek, toe al my planne 1H00 verander met n maagontploffing, 15 minute later 'n erger ontploffing. Teen 3H00 is ek 'n gekwalifiseerde spraypainter, ek het al die gang en die hele badkamer geverf, maak dit nou al met die tweede spray slag tot by die toilet. Nogal snaaks hoe vinnig rehidrate van kleur kan verander. Glen en Andrew wil hê ek moet saam, maar ek dink nie so nie, om 'n bib teen die spoed van weerlig af te kry gaan nie werk nie. Val maar toe terug in die bed, waar ek die heeldag spandeer het, kry myself baie jammer, oorweeg dit self om tou op te gooi, al my beplanning en oefening in 'n oogwink opgedonner, indien ek wil aangaan sal ek eers gesond moet word.

Ek was lanklaas so siek, het eenmaal voedselvergiftinging opgedoen tydens 'n 12 uur oefen sessie waar ek met kabanossie ge-eksperimenteer het, dit was die vinnigste wat ek nog ooit 5kg verloor het..... en die gevoel wat ek nou het voel dieselfde, ek is besig om 'n padjie deur te trap na die badkamer. Andrè se arme kinders help al om die oom se gemors skoon te maak, die oom se enigste krag lê nou in sy maag ontploffings. Niks wil binne bly nie en ek besluit toe maar om die kiem uit te honger en eet niks nie, lê net en probeer die kiem dood honger. Elke keer as ek poog om op te staan, gee my maag 'n wille draai en vel my weer op die bed neer, ek baklei nie meer nie, lê maar net.

August daag op en praat my moed in, so ook Estelle en Errol en daar daag Tim op en sy beplanning werk ook nie lekker nie. En ek besluit hierdie ding gaan ek klaar maak al is dit net vir die Miles for Smiles kinders, maar klaarmaak gaan ek klaarmaak al grom my maag nogsteeds vir my, dit bly darem nou al binne.

Andrè maak vir my swart gebrande rooster brood, 'n ou boere raad vir 'n omgekrapte maak, die aanbrandsel verdryf die klieme met elke happie en stadig kry ek weer kleur, nog nie krag nie, maar kleur en lewe. Met aandete besluit ek om 'n klein bakkie yougurt aan te vat, net om die nodige bakterie terug in my maag te kry om die kieme finaal te oorwin. Gedihidreer en pap val ek in die bed, ek, Tim en August gaan more vroeg in die pad val, wel eintlik gaan ek 'n poging aanwend en hoop vir die beste.......

Dag 5 Rhodes Slaapkranz

Die beplanning was Moordenaarspoort, maar my fiets het alles kom omkrap. 'n Moerse lekker dag sonder die Duiwel se wind, trek 7H30 weg uit Rhodes met baie min slaap, ry goed tot in Chesneyworld, Christo reël gou spanners om alles op die frame vas te maak wat los geworstel is.

Glenn kry my daar en in 'n oogwink is hy weg, ek maak seker my fiets is weer in een stuk en val in die pad om Glenn te vang in die hoop dat ons saam kan ry. Glenn  is rateltaai op sy singlespeed, ek moet trap om hom te vang, ek vang hom by die ingang na Kappok kraal, sy maag is omgekrap en hy gaan 'n blaaskans vat. Singlespeed is geen grappies nie en nog minder op die Freedom Challenge, Glenn is 'n ware heer, 'n stil sagte man, altyd tyd vir sy medemens, 'n regte ambasadeur vir die Freedom Challenge, ek hoop regtig om tyd saam met hom op die freedom te kan spandeer en van sy kwaliteite aan te leer.

Oppad na Slaapkranz koop ek vir my 'n moerse plaas, my derailer het mos besluit om kabels te eet, en as jy singlespeed wil ry moet jy die momentum hou. Kyk my lyf is mos gebou vir n afdraande en so vang ek moerse spoed teen die afdraande, ek dog nog ek kruis 'n waterstroom toe sien ek net "sparks" vlieg. Ek moer nie neer nie, ek bliksem sommer neer toe my voorwiel onder die water wegraak en ek doodstil stop teen die oorblywende semet. Nodeloos om te sê vlieg ek kop eerste die grond in, 'n lekker knop op die linkeroog en 'n tweede knie op my linkerbeen en 'n moerse seer linker skouer. My goed lê die wereld gesaai, ek sien net sterre en hoor 'n sisgeluid uit my voorwiel kom. Ek vlieg op om te kyk of alles nog werk, spin die voorwiel om die slym hulle ding te laat doen en kry my gesaaide bagasie bymekaar, karring toe maar aan met die half pap voorwiel na Slaapkranz.

Wat 'n mens nie alles sal doen om glimlaggies op die kinders van www.milesforsmiles.co.za sal sit nie.

Andrè en Joyce van Slaapkranz is my tipe aardse mense, hier word nog gebid  voor ons die kos aanval en dis lewendige smul lekker krag kos, ons sit aan groot eetkamer tafel en ruil planne uit. Marten en Andrew daag daar op, Andrew se fiets se raam het gekraak en sy pa is oppad met 'n ander fiets, daar word oorleg gepleeg met David en 'n tyd straf van 6 daglig ure gaan by die volgende support station uitgedien moet word.
Die beste plan wat gemaak kan word is om Slaapkranz 2H00 te verlaat en dan 6 daglig straf ure by Moordenaarspoort uit te dien en dan weer in die pad te val. Andrew vra ek moet saam met hulle in die pad val en dit klink na 'n bak plan vir my, moet net eers my fiets fix, dan kan ons drie saam die verwoesting van die Freedom Challenge trotseer, en ek het die opsie om weer alleen aan te gaan wanneer Andrew die tydstraf uitdien.......

6/20/2011

Dag 4 Die Duiwelse wind en Lehanas pas

Teen 3H00 verlaat ek die parafien liggies van Malekholonyane, in die stuk donker vorder ek goed deur die donker donga, breek my ketting en buig die derailer in die proses, maak 'n boere plan met die goed, gaan nie vandag big blade nodig hê nie. Dis snaak hoe goed skeef loop wanneer alles reg loop, dis 'n spik splinter nuwe ketting, nuwe derailers en tog breek die goed om 'n duistere rede, seker maar die Freedom Challenge wat so bietjie wil brieke aandraai.....

Met met nuwe lig is ek by Blackfountain, my ontbyt, 'n blikkie sardiens, krag vir die oggend skof en vir die wind wat begin waai. Oppad na Tinana besluit die nou baie ernstige wind hy is lus vir my kaarte en roete aanwysings en met een teug sluk hy alles in, ek poog nie eers om die kaarte agterna te sit nie, so waai die wind, gelukkig ken ek die pad. Op pad na Vuvu versterk die wind sy aanslag op my, alleen veg ek, niemand om te praat nie, net ek en die wind en ons albei praat baie duidelik hoorbaar met mekaar, teen 6km/h stoei ek om die beskerming wat die Vuvu vallei bied te haal.

Windverwaai kom ek  14H30 in Vuvu aan, ek praat nie meer terug met die wind nie, ek gaan nie oorgee nie, alleen sal ek die wind oorwin. Ek weet op Lehana's gaan ek gekasty word en in stilligheid berei ek my voor op die geveg, dit gaan 'n gesukkel wees om die berg te klim met die Duiwelse wind. Teen 15H10 sit ek my geveg voort, gelukkig weet ek elke Freedom Challenger stoei teen die wind, dit neem my 45 min om 8 km na die begin van die pas te ry, moes toe al geweet het dit gaan hel wees. Ek troos my met die gedagte dat die wind maar more ook so kan waai, die bliksemse duiwelse wind waai my en my fiets in die hoogvoor telkemale van my voete af, ek begin woorde gebruik, lelike woorde terwyl die wind net met meer mening die verwoestende geveg teen my voortsit. Ek en my fiets veg die geveg alleen teen die wind, dis 'n helse kopwind en daar is nie tyd vir rus nie, ek poog om die skaapkraal in daglig te haal, maar die wind het ander planne met my, hy probeer in my kop inklim in die aleennigheid, in die proses fokus die wind my meer.

Ek word telkemale deur die wind omgewaai, leopard crawl dan na die naaste beskutting, kry my kop in rat en veg dan voort, dit word donker en die wind se verwoestende aanslag bekruip my om elke hoek en draai, ek koes agter die kruine oppad na die skaapkraal sonder enige verslapping van die aanslag teen my, dit voel of ek van alle kante aangeval word. In my geveg met die duiwelse wind verloor ek fokus op my pad en skielik bevind ek my op 'n kruin wat te styl is om te klim, jy volg die kruin na die skaapkraal en swenk dan links, maar hier in die donker nag met die wind se aanslag uit alle hoeke bevind ek myself op onbekende terrein. Ek kan nie die container sien nie, dis stik donker en as jy jou kop lig in soeke na bekendheid dwing die wind jou op jou kniee. Ek kan onmoontlik nie reeds verby die skaapkraal wees nie, ek kan nie die kruin volg nie, dis heeltemal te styl, linksom wil ook nie werk nie en to beer ek maar regsom, dit voel of die wind my in die afgrond gaan afwaai, ek maak dit en kom so 100m van die skaapwagtershut uit. Dank Vader ek is nog op die regte spoor, die Berg behoort meer beskutting te bied teen die snerpende verwoestende wind, ek swenk links in die skaap padjie, die wind is matiger, maar dwing jou steeds tot oorgawe met 'n geboë hoof. Ek volg die kontoer, die beskutting teen wind laat my vergeet om stadig te klim na die container, ek doen 'n ekstra kilo of wat en weereens bevind ek myself op onbekende terrein in die stik donker met die wind wat my uit alle rigtings aanval, ek weet waaragtig nie waar ek is nie, ek is op die berg op die punt van 'n kruin. Ek kan nie verder links nie dan gaan ek af, in die verte aan my linkerkant sien ek helder ligte van 'n beskawing, aan my regterkant sien ek die rooi ligte van die selfoontoring in Vuvu, waar de moer is ek ???

Al genade is op, boontoe teen die verwoestende wind, die wind kom uit die weste en ek moet wes gaan teen die wind en boontoe tot ek iets bekend raak ploeter. Ek vind 'n heining wat vaagweg bekend lyk en ek volg die heining tot op 'n plato en steeds het ek nie 'n idee waar ek is nie, al gendade is maar om die heining te volg, die heining sal my een of ander tyd by 'n pad bring wat my na beskutting sal lei. Ek vermoed ek het dalk in die duister bo oor die container geploeter, dis dalk die plato aan die agterkant van die container, die rigting van die heining voel reg en 'n gerustheid sak oor my neer in die dolle geveg met die wind. Nog 'n kruin verskyn in my lig, wat de donner nou ? My gerustheid dat ek op die regte spoor was word eensklaps van my weggeskeur deur die donker duistere wind, al genade wat oorbly is maar om met die lewensaar van 'n heining aan te moer, die grensdraad beur links en neem my saam op die onbekende pad en in die duister verskyn 'n spoor in die sneeu, hier was mense !!!

Ek volg die sneeu spore langs die genslyn, 'n afdruk van 'n fietswiel verskyn en ek skeur my gerustheid terug uit die kake van die duisternis, ek weet waar ek is, ek bevind my in die gully agter die container, iewers het ek 'n baie wilde draai gemaak. Daar is niks soos die gevoel van gerustheid op die Freedom Challenge wat oor spoel en rtustigheid oor jou bring soos die wete dat jy op die regte pad is nie, ek dank die Here dat Hy my op die regte pad geplaas het, die verwoestende wind en die duisternis het plek gemaak vir vrede.

Wat 'n 70 km/h afdraande na Rhodes moet wees word 'n 11 km/h ry en stoot sessie, vat my amper 10 ure om net 50 km af te lê, die wind het geen genade nie, dit wil nie los nie, ek weet ek is op die regte pad, maar die wind probeer meet ten alle koste breek. Ek verloor dit amper in die laaste 10km na Rhodes, dis 'n meedoënlose geveg teen die wind en moegheid en dit voel of die beskutting van Rhodes net nie nader wil kom nie.1H00 die oggend bevind ek my in die snerpende koue voor dooiemans deur in Rhodes Hotel, moeg geveg teen die Duiwel se wind, gatvol gesukkel met niemand wat oopmaak en my na warm beslutting wil lei nie. Na 'n halfuur se gesukkel maak die opsigter vir my oop, ek verorber 'n bord lewelose kos warm gemaakte kos, vang 'n warm bad en sak soos 'n dooie os op die bed neer vir 3 ure slaap, ek nodig om kragte op te bou vir more se geveg, want die wind gaan nie maklik lê nie.

Dag 3 Banchory - Malekholonyane

Ek en August staan lekker uitegrus 4H00 op, dis weer vrek koud, August is die keer gewapen met ordentlik handskoene, vorige ervaring het hom geleer dat blou mediese rubber handskoene nie voldoende beskerming bied nie. Ons vorder goed, August se knie pla baie, maar die geselskap maak op vir die seer, ek en August vang 'n blaaskans op ons ou plek net na die Klein Umzimvubu rivier, hy weet nie of hy verder as Masakala gaan maak nie, maar ek glo ons gaan.

Die dag omvou tussen jaag en stotter, ek jaag om Malekholonyane te maak, en August met sy seer knie klu soos 'n bosluis om by te bly, stop vinnig my Masakala om vorraade aan te vul, nie tyd vir eet nie, ons moet malekholonyane vandag nog maak. August kry sy mediese voorraad en ons val in die pad, daren baie meer plat en nie te ver om te ry nie. Stop vir 'n vinnige Coke by Queens Mercy voor ons die tog hervat, wil so na as moontlik aan Malekholonyane  kom voor die donker ons vang.

In ligdag van die Mpharane kruin af net om vas te val in 'n gevreesde modderspul net voor die Gladstone opstal, August verloor sy skoen in kniediep modder, delf hom na 'n paar minute se gesukkel uit die modderskul uit en met laaste lig betree ons malekholonyane se stoepe. August se knie is gaar en ons tog van twee dae is klaar, hy gaan dit more stadiger vat en ek is weer op my eie. Hoor Andrew barnes en Martin Dreyer is op my spoor, sal heel moontlik laat nag die kamer saam met ons kom deel, hulle is iewers tussen Queens Mercy  en Mpharane. Ek sal my fokus moet opskerp en my gat roer as ek in my 12- 13 dae doel wil slaag, selfverseker met 'n nuwe plan raak ek aan die slaap. 1H00 word ek wakker, dis Andrew en Martin, hulle het vieslik verdwaal op die Mpharane kruin, vir 2 ure in die donker rond geploeter, eindelik die pad gevind en toe in dieselfde modderspul gaan vassit, Andrew is duidelik nie baie gelukkig met die stand van sake nie. My beplanning was om 3H00 weg te val in die pad, maar met Andrew en Martin op my hakke besluit ek dis 'n goeie tyd om sommer nou weg te spring, 'n ekstra uur slaap gaan nie 'n verkil maak nie, ek roep August vaarwel en val in die stuk donker nag so op my eie in die pad, nie eers 'n skaduwee om my te begelei nie.

Voel baie beter, August se knie nog nie heeltemal reg nie, ek verlaat my goeie vriend van 17 dae.

Nevermind  Generaal Crous my vrou het gepraat, iets van Alex is besig om vir my weg te jaag en dan is daar nog 'n spul wat my jaag ook. Voel heelwat beter, net die hoesie wat nog pla. Vandag was n baie voorbeeldige dag, Crous sou baie trots op ons gewees het, so reguit soos n naald na die plekke gery !!!

Dag 2 Centocow - Banchory


Baie vroeg oggend in die ysige koue val ek in die alleen in die pad, die Kruger broers dink ek is mal, maar ek weet alleen beweeg ek baie vinniger as saam met iemand, Marie het my laat weet August wag by Ntsikeni, sy kniee is nie lekker nie, maar my aansporing sal hom dalk motiveer om die dolle jaagtog voor te sit. Ek geniet middagete en August kom te voorskyn, hy het Ntsikeni amper in een haal gehaal maar betaal nou die prys met 'n baie seer knie. August is half moedeloos, maar ons jarelange vriedskap van 15 dae spoor hom aan, my plan was om Masakala te haal, maar Banchory saam met 'n lewenslange vriend sal doen, more voel hy beter en dan kan ons weer jaag.

Die pas is stadiger, maar die geselskap is uitstekend, ek verloor bietjie fokus, maar tyd saam met my bloedbroer is baie beter, in die stilligheid hoor ek op 'n spoedige herstel vir August, ek weet hy kan, maar ek sien ook die knie pla maar baie. Met laaste lig besluit my agterste ratkabel besluit om die gees te gee so 15 km van Banchory, 'n klippie om die derailer te spraq sodat ek die regte rat kan kry sal moet doen tot ek herstelling kan maak in die lig by Banchory. Die teespeod ry my, eers die duikboot sessie in die Umkomaas en nou sommer die gebreekte kabel op my tweede dag, Banchory sal maar moet doen.

Gelukkig het ek 'n spaar kabel en in die koue van die aandlug herstel ek gou die probleem, dalk beter vir August om 'n blaaskans te vat, klink my Alex beplan om in Masakala te slaap, darem nog nie te ver voor my nie. August het gereel vir medikasie in Masakala, nou vir lekker warm slaap en more kan ons uitgerus weer vir Alex jaag.



6/16/2011

Dag 1 Marnitz leer swem PMB - Centocow

Die 3de jaar wat die die Freedom Chellenge aanpak, die vorige twee jare het my baie geleer en groot gemaak vir die jaar, ek is amper oorgereed, ek weet ek kan dit in 12 dae doen. Die fiksheid soos nog nooit tevore bruis deur my are, ek is selfverseker en gewapen met 'n slaapsak, gereed vir die aanslag, die jaar is my jaar......

So trek ons weg, ek en Alex Harris, en dit met n moerse spoed, die longe is maar nog lekke toe van die verkoue van die vorige week, jy sien net snotbolle trek soos ek die landskap dekoreer. Besluit toe maar om terug te val, August het iets gepraat van ek's nog jonk en ek het nog groen koring op die land wat moet groot.

Soos ek gedink het maak Alex die pap dik aan en gou-gou vang ek die manne wat saam met hom weggejaag het. Ek los hulle by die sement afdraande oppad na die Umkomaas, soos gewoonlik probeer ek die rivier op ons gewone plek oorsteek, die rivier is in vloed, volgens David is daar blykbaar al 'n paar manne wat die rivier suksesvol vroeer die week oorgesteek het, daar is 'n alternatiewe langer roete wat David eerder voorstel. Ek is vol selfvertroue, my beker loop oor en 'n rivier in vloed gaan my nie stop nie, alles gaan goed kniediepte word heup diepte en die volgende oomblik verander ek in n duikboot met 'n fiets op my rug.

Die spulletjie dryf nogal lekker en ek spoel toe maar weer aan die verkeerde kant uit, ek nat en my sak en my goed papnat. Ek weier volstrek om oor te gee en probeer weer met die selfde resultaat, steeds weier ek en probeer 'n derde keer en toe die rivier my onder die water in die takke van 'n doringboom vaskeer en ek vir lewe begin veg gee ek oor. Papsopnat stert tussen die bene klim ek die wal uit, die nat sak maak nogal n aardige verskil in rygerief, blykbaar heelwat stadiger, die ander manne het my weer verby gesteek, ek vang hulle by die Hela Hela brug en met my ekstra nat gewig bekruip ek die Hela hela pas. Hulle dink ek is mal om die rivier in vloed te trotseer, is seker maar bietjie mal, maar 'n mens moet seker maar bietjie mal wees om aan die Freedom Challenge deel te neem.

Gelukkig kon ek vir Glenn en Tim waarsku om nie my truuks te probeer nie. Vroeg lugdag by Allandale, en tewyl ek wag vir my slaapsak en klere om droog gemaak te word geniet ek Dana se lekker rooster broodjies. Die Kruger broers besluit om saam met my die tog aan te pak na Centocow, die verdwaal deel het ek gegoogle, gekaart en gedroom, August het die deel vir my verken en ek is seker ons gaan nie weer verdwaal nie. Maak Centocow teen middernag op die regte pad vir die eerste keer met net n klein detour, Alex se fiets wag ons in, hy was al 18H00 daar, ek weet nie wat sy planne is nie, kom ons kyk maar wat more oplewer.

6/12/2011

2011 Freedom Challenge met bottervlieë

 
Pieter Cordier van DP&L my borg vir vanjaar se FC

Verlede Donderdag klaar gemaak met die gevreesde antibiotika, man kyk dis net goed vir een ding en dis om jou gesond te maak, glad nie vir fiksheid nie. Saterdag weer vir die eerste keer gaan ry in twee weke, dit het gevoel of dit die eerste keer is wat ek fietsry, my hart jaag sommer as ek net 'n bult sien en dis maar baie plat hier by ons. Sondag beter gevoel maar nog nie reg nie, alles pla, my sak, my helmet, my skoene en ek sweet soos 'n vark, ek moes ernstig waak teen negatief raak.

Gelukkig het ek 'n voorryer alias Jongman August, hy het bietjie oorleg gaan pleeg met ons foutjie van verlede jaar voor Centocow, kan nie glo hoekom ons die fout begaan het nie, dis bykans alles afdraande na Centocow van ons foutjie. Hy gaan die pad vir my mooi merk met Milobars, hoop nie die anner manne eet dit nie. Jongman klink vir my baie fiks en gereed vir die race, hopelik raak ek gou weer gewoond aan die pas en kan ek hom dalk vang en weer so jaagsessie insit.

Today's Achievements are Tomorrow's Targets

En daar gaan Mike en sit 'n teiken op sy rug, ek praat net gister met Allan en sê ek sal maar kyk hoe ek voel, mik maar vir Centocow tewyl ek nog nie so lekker, lekker is nie en daar beplan Mike sommer my race vir my. Ek dink hy en die Commander is aan die konkel, ek kan al hoor wat die commander vir my gaan sê :
" As Mike dit kan doen moet jy net beter !!!!! "

Een ding is seker, my kop is reg, of is dit verkeerd ? Ek hoop net alles skop in en uit wat geskop moet word, en ek vertrou nou ernstig op daai muscle memory ding.

Hier kom 'n ding...........

Miles for Smiles DONASIES

http://www.milesforsmiles.co.za/component/content/article/101-freedom-challenge-.html

Ek sal die pyn op my dra, sit julle die Smiles op die Kinder gesiggies !!!!!!!