Strong women in Africa

Strong women in Africa

Thursday, 09 July 2009


“Strong women in Africa” is the title of a song by South African singer/songwriter Edi Niederlander on her album Dreamland. It could as easily be given to the three women who completed the 2009 Freedom Challenge mountain bike race across South Africa.

Arriving in Diemersfontein on Sunday 5 July 2009, 21 days 13 hours and 30 minutes after starting her epic 2350km journey from Pietermaritzburg, was the first women rider home, Fiona Coward. She described her ride as a “huge experience”.

Riders who completed the 2009 Freedom Challenge have carried their bikes through the rivers of southern Kwa Zulu Natal and 1000 metres up the face of the Maluti Drakensberg on Lehana’s Pass before crossing a further five major mountain ranges. They have battled through snowstorms and sub-zero temperatures and ridden from before sunrise to after sunset day after day for three weeks. They have passed through passed through wilderness areas and national parks. They have experienced the diversity of South Africa and her people. They have been tested physically and emotionally.

Following Fiona into the Diemersfontein finish two days later were Esti du Plessis and Estelle Labuschagne, the other two women to finish the 2009 Freedom Challenge. Esti, who had left Pietermaritzburg a day after Estelle and Fiona, caught up with Estelle at the final support station at Trouthaven near Rawsonville. From there the two took on the testing Stettynskloof portage together. Arriving at Diemersfontein, where they too received the traditional Basutho blankets presented to all Freedom Challenge finishers, Esti was also presented with the Spirit of the Freedom Challenge stone saddle. In a race where there is no prize money or place prizes, the stone saddle, which is crafted from “’n klip van die Karoo”, is the only individual prize and is awarded to that participant who best manifests the appreciation of the country that the Freedom Challenge seeks to engender.

In an event where 25% of the starting field subsequently withdrew, it was notable that the three women who started all went on to finish. In so doing, they also doubled the number of women who have completed this demanding race. Discussing women’s participation in this event 2008 Freedom Challenge finisher, Di Thomas said “We may be built like gazelles, but we've got the hearts of lions and what better way to give vent to our roaring spirits, than to take on such an extreme challenge and emerge victorious”

With the women all home attention now turns to the progress of those riders who are still riding the Freedom Trail and battling to reach Diemersfontein before the 26 day cut-off. Included amongst them are GIANT rider Siceko Maraneni, at 25 the youngest participant in the field who has been riding alone since Prince Albert, 27 year old Gregg Donnagh who has been afflicted with nausea but seems to have pushed through and is also riding alone, not-so-fat Umzimkulu farmer Eric Egeland and riding partner Bruce Young, and, further back, crocodile fighter Tim van Coller who took a bad fall approaching the Ntsikeni Nature Reserve, on the second day of riding and has soldiered on largely alone for a further 20 days.

So who's left out there......

So who's left out there...

Tuesday, 07 July 2009
As at 6am on the 7th July 2009

Sean and Derek made it to Diemersfontein last night completing the race in 22 days - well done guys

At Trouthaven last night: Error Estelle and Brett who are on track to finish in 23 days. Louis and Pierre who are on 22 days are also due to finish today. Estie and Andre, Derrick “2 bike” Baard on 21 days should also finish today.

Greg on 22 days arrived in Montague at 17h15 yesterday afternoon. There is lots of respect for Greg. Aafter getting so sick in Prince Albert he has clawed his way back and might now even finish on Thursday 9th in a total 24 days.

Siseko, slept at McGgregors, who has been out there for 24 days, is seriously running out of time. Carol, the lady who runs the guest house in McGregors is a really super hostess and will make sure Siseko is well looked after.

Eric(21 days) and Bruce (22 days) were in Rouxpos last night (unconfirmed) and are cutting it fine – they really don't want to get back to work!

Tim van Coller on 21 days was in Dam se Drift last night (unconfirmed). Sadly it does not look like he will make the cutoff but judging by his race so far I'm sure he will push on to the finish anyway. He might even wait for Mike Roy who is officially out of the race but is still making his way to Diemersfontein albeit on the touring route.

Damsel in Distress....

Damsel in Distress..

Tuesday, 07 July 2009
Di Thomas
P.S. to a "lady's" perspective

I am told by Johann Rissik, that Estelle would not let him touch her bike! She had everything fully under control. Clearly her military background has served her well in this regard and I am filled with admiration, but I am guessing that I speak for most of the other ladies in this race - past & present - when I say that while I am no princess, I certainly have no objection to a knight in shining armour, especially if, in addition to effectively wielding his steely lance, he is also a whizz with a multi-tool!

While I have no qualms about passing him on the uphills, I would not dream of emasculating him by insisting on fixing my own bike! I am also not adverse to bartering coffee making & laundry duties for bike washing.

I can whip up a 5-course meal for 12 at a moments notice - no sweat, but ask me to replace a broken derailleur or turn it into a single speed and I break out into buckets of the salty stuff! I can manage the bare basics: plug a tyre, fit a tube, fix a chain, but when it comes to the more complex stuff, I am lost. I have always ridden on a prayer and so far it's worked for me. I have never had more than a punctured tyre on a major event and even then, good old Stan has worked his magic almost before I've registered the leak. I am not sure, though, how long my luck can hold.

Of course, I COULD make it my business to attend workshops , hone my skills and go out there fully confident of my abilities, but I just can't seem to muster up the enthusiasm to venture into this mainly-man's-world of mechanical mysteries, especially when there are so many Sir Lancelots out there carrying the fixit gene. Why else would it be so fascinating & effortless for you guys and so boring & alien to us ladies?

I realize I'm walking a thin line and I could easily find myself stranded with broken bike and not a knight in sight, but still, I'm prepared to take my chances...

P.P.S. Having said all of the above, I would quite understand if you told me to PO!

P.P.P.S. If any of the ladies alluded to in these musings feel that they have been maligned by being included in the ranks of the mechanically challenged, please feel free to set the record straight.

The other dice that never was

The other dice that never was

Monday, 06 July 2009

So there were five paddlers who lined up at the Mark Street weir for the start of our inaugural one stop Berg. Race organisor, David, offered to paddle a double with Aussie Dave Barr, being unsure of the latter's river paddling proficiency. Not wanting to miss out on a good thing Eugene and Trevor also upgraded to a double and then there was Andrew in his single.

Just as the launch of the Duzi Trail run was brought about by the change in the Comrades date so the idea of the One Stop Berg had been brought about by the late change in date of the Berg River Canoe Marathon which meant that it no longer fitted in with the cycle for those wanting to do the Extreme Triathlon.

We set off at first light. Ahead of us lay 240 kms to Veldrif. For the day the first 108 kms of paddling would need to be completed in daylight because of rapids, tree blocks and obscure channels and then there was another 12kms of flat water across the Misverstand Dam to the overnight stop at the dam wall.

After the first few admin stops we were progressing at the desired speed of 10km/hr. We meet up with the seconds at Skooltjie bridge and had a quick bite to eat whilst we watched the front runners in a provincial race go paddling past. We then hooked in with the rest of that race field and continued down the river, spurred on by the comraderie and sitting on the waves of these other paddlers.

And then we arrived at the first major obstacle, Clay Rapid, to find carnage. Paddlers swimming all over the bottom of the rapid. Andrew shot through clean as did the Daves but Eugene and Trevor went bush climbing before joining the swimming masses. 10 minutes later we hit the first of the tree sections and after picking our way through it the Daves took their first swim.

Whilst Andrew disappeared downstream the doubles show was left to get back on the road (river?) again - which it did but not for long. Then followed more tree blocks and twisty turny eddy out scratchy paddling in the middle of which the Daves put a tree stump through the cockpit of their double. This was followed by a long stop and attempted MacGiver fix with leatherman, sticks and duct tape. Then more tree blocks and getting out, fighting through the bushes and after a while it felt like taking a tandem through Stettynskloof.

Where the first 25 kms took us just over 2hrs 30 mins the next 20 took us 5 hours. By then blisters had set in, backsides were already numb, one boat was broken. Arriving at the lunch stop near 3pm with 45 kms of paddling completed and needing at least an hour to repair the damaged double it was quite apparent that it would be a battle to just get through the next 20kms before nightfall, never mind the 60kms before the river started opening up.

A council of war followed in which it was concluded that:
1.To complete a One-Stop Berg with only one overnight stop you need to know the river very well;
2. You also cannot afford to lose any time to boat damage.
3. It is a HUGE undertaking which is probably beyond the reach of many experienced paddlers;
4. It was just not going to happen for us in 2009.

So we decided that those who could would return in a week's time to do the 4-day Berg River Canoe Marathon and in so doing qualify for the Lehana Club. Andrew immediately elected to do this (he had clearly enjoyed the company fo the other paddlers). Those extreme triathletes who could not return for the 4-day event but still wanted to bring finality to their journey across South Africa would reassemble in the morning further downstream and paddle the last 45 kilometres through to the Atlantic Ocean at Velddrif which is what Dave, Eugene and Trevor opted to do.

The three, who had run the 85km Duzi Trail Run and cycled the 2350 km Freedom Challenge, arrived at Kersefontein to complete their paddle. It was a glorious day and they no doubt felt that it would be a cruise through to the finish - that was until they got 15kms out and the tide started pushing in and the wind got up a bit. Nevertheless they got there, got their blankets and headed off to bed.

As for the Extreme Triathlon - well the Duzi Trail Run worked very well. Perhaps next year we will hold it on the 16th of June which will enable those who want to to go on and do the 4 day Berg River Canoe Marathon.

As for the Non-stop Berg - it does seem like a race worth doing. Perhaps now is just not the time for it.

To Trevor, Dave and Ugene one can only repeat what was said to them by some of the other paddlers with whom they paddled for a part of Saturday - Respect.

2009 Freedom Terugblik

Die hele ekspedisie het 4 jaar gelede begin toe ek toevallig op die internet van die Freedom Challenge gelees het.

Ek het Earl Wakeford daarvan vertel en hy het 3 jaar gelede daaraan deelgeneem, my ander groot vriend Carl Crous het dit verlede jaar gedoen. Ek het albei op die internet deurgesien en hulle het my gemotiveer om dit self aan te pak, en vanjaar was toe die jaar.

Ek het so 60% geweet waarvoor ek myself inlaat en my voorbereiding was redelik goed, daar is egter geen voorbereiding soos die Freedom self nie. Indien jy nie fiks genoeg is nie sal jy fiks genoeg wees teen die tyd wat jy Rhodes haal.

Mense vra my baie hoekom ek aan die Freedom deelgeneem het en die antwoord is eenvoudig : Dis 'n challenge met jouself, jy meet jou teen jouself, eintlik bepaal jy hoe hardegat jy met jouself kan wees. Die ander ding was dat ek iets benodig om oor te praat op die stoep van die ouetehuis as ek eendag f*ckup soos 'n bobbejaan op die stoep sit met my knopkierie, onthou jy nog in ons jong dae ou Carl toe ons die Freedom gedoen het, daai donnerse riete in Stetteynskloof ...............

Die ander baie belangrike rede was die kinders, dit was die ideale geleentheid om fondse in te samel vir die kinders met leukemia wat dit so brood nodig het, indien julle nog skenkings wil maak, doen dit gerus op http://www.beitel.co.za/ julle geld is nou baie veilig, ek kan nie meer verdwaal nie, alhoewel ek van die swartverbrande, grou grys plek waar ek woon graag na Stetteyns sal wil verdwaal.

Wat benodig jy om aan die Freedom deel te neem ?

1. Moerse goeie pêlle, pêlle soos Eduard, Earl en Rudi wat enige tyd van die dag of nag in 'n kar spring en vir jou nuwe skoene bring, omdat myne soos Christo van Chesney World sê : Marnitz het 'n nuwe ingelse woord vir sy skoene, hulle is "f*ckup", kabels vir jou reël, omdat die modder oral ingekruip het. Manne soos Earl wat al my baie pelle ingelig hou oor my vordering en sorg dat my geliefde by die eindpunt was, manne soos Rudi wat my op hoogte van die weer hou, al het hy weerhou om my te sê dat dit op 'n keer minus 13 was, en al het hy by 'n ander geleentheid vir my die matige tempratuur van De Doorns in die weskaap gegee. Kyk weervoorspellings is voorspellings, die regte temprature en omstandighede is wat jy aanvoel.

2. SMS boodskappe, dis ongelooflik wat dit vir jou beteken, ek het tot 40 op 'n slag gekry wanneer daar sein was, en laat ek nou net bietjie begin moun dat dit swaar gaan dan verdubbel hulle sommer. Die boodskappe dra jou in die goeie en slegte tye, dis kos vir die kop wat bepaal waar die lyf moet gaan.

3. The Body goes where the Mind goes, 'n feit soos 'n koei, ek het 'n baie slegte dag oppad na Cambria beleef, ek was gatvol, gatvol verby, my 12de dag alleen, met die reënwind in my gesig, polisiehond modder en ratte wat nie meer wil werk nie, alleen teen die natuur, nie gatvol genoeg om op te hou nie maar dam naby. So het ek vir Melanie ingelig naby die plaas Doringrivier, haar woorde aan my was : Kom dan huistoe, wetende dat ek nooit doen wat sy sê nie. Sy het dadelik huilende al my pelle van my toestand ingelig gepleit dat hulle my moet motiveer. Dadelik het die boodskappe ingestroom en 30 km verder op die uitkyk punt, het ek die boodskappe gelees en myself reggeruk, weer die mooi in die natuur raakgesien, die wind, reën en modder aanvaar, en nie aangedonner nie maar voortgegaan op die verkennings ekspedisie, ek het dadelik beter gevoel en met 'n jubel in my hart na Cambria aangery !

4. 'n Kamera, een van hierie klein digitale goed, wat is die ekstra gewig nou eintlik in vergelyking met dit wat jy vir jou pelle by die huis kan wys. Ek het 'n klein Canon A550 wat nou al 3 Epic en 2 Freedoms oorleef het. 'n Kamera maak dat jy bietjie stop om die mooi en die swaar af te neem, dit gee jou kans om in te neem en so bietjie te rus, en dit verwyder jou van die wille jaagtog waarmee jy besig is.

5. Vewyder enige en alle moontlike Irretasies en Frustrasies, soos die Bybel sê :" Kap af met 'n byl dit wat pla." Fokus op die positiewe, al beur jy voort teen 5 km/u oor 'n uur sal jy 5 km verder wees as waar jy begin het.

a. Irretasies soos wind, reën, sneeu en modder, word oorwin met die regte klere, spandeer tyd op navorsing, kyk wat die tungstens soos Tim en Andrew dra. Wanneer jy koud en nat is dink jy nie rasioneel nie, daarom is dit uiters belangrik om warm en snoesig te bly, en wanneer dit minus 13 word dink rein gedagtes, die beelde van Melanie in 'n stywe bikini op 'n wilde strand het altyd my hart warm gemaak. Skoene, Shimano blyk die uithouers te wees my Spesialized Taho's het sommer al oppad na Lehana's hulle gat en my voetsool gesien, alhoewel ek met 'n stel Spesializes MTB's klaargemaak het.

b. Irretasies soos die werkverrigting van jou fiets, die modder, sneeu en roete grid maar 'n fiets, so nou en dan gooi die baas die fiets ook nog, net om die werking verder op te donner. Dis nie 'n vereiste om 'n mechanic te wees nie, dis verpligtend, weet hoe elke part werk en watse plan jy kan maak om dit te maak werk, indien dit beyond repairs raak. Vat nou maar die rooiwyn kurkprop conversion wat ons op Carl se fiets gepleeg het nadat die shifters se rook uitgekom het, en hulle sê 'n boer maak 'n plan, kom ek se julle 'n Freedom Fighter kom sommer met drie. Was jou fiets so gereeld as moontlik, as die modder tot in die diepste binneste van jou poephol kom, waar dink jy gaan dit orals in jou fiets wat nie eens klere dra nie, skoon stilstaande water langs die pad en 'n spaar waterbottel werk 100.

6. Ken die Roete, dis ook nie 'n vereiste nie dis verpligtend, indien jy nie 'n vliegtuig het of die roete oefen nie, google earth werk net so goed en as niks vir jou logies lyk nie stop en vra, die mense ken die omgewing. Gebruik die roete aanwysings as aanvullende inligting, kaarte lieg nie, berge en rieviere bly dieselfde, maar die boer se vrou kan dalk vir hom 'n skraper vir sy verjaardag koop en hy besluit om die hele wêreld vol paaie te stoot, 'n groen huis kan nou pienk geverf wees en iemand kan besluit om die wattles af te saag. Indien jy twyfel maak soos Tim sê, hou wes, die enigste tyd wat jy in 'n ander rigting beweeg is oppad na Cambria.

Gebruik jou kompas, ek het nooit in die nag verdwaal nie, omdat ek net op my kaart en kompas staat gemaak het. Indien jy die roete so goed soos Tim en Andrew ken spaar jy ongeveer 2 ure per dag, dit sluit die verdwaal aksies uit. Moenie die moer in raak vir David en Andrè wat die roete aanwysings skryf nie, onthou die roete strek oor 2200km, een kilometer kan dalk ses wees, die skool en winkel op pad na Blackfontain het dalk in 2008 se storm vergaan en vele meer. Hoe gouer jy dit aanvaar hoe beter gaan jy vorder.

7. Langste op die Fiets is die wenner, die racer wat die langste op die fiets bly sal die wenner wees, dit beteken ook dat hy die minste gaan slaap en die meeste ongerief gaan hê. Dit beteken nie dat die ou wat die vinnigste bo-oor die container op Lehana's pas, die race gaan wen nie, nee 'n lekker konstante pas met die minste inspanning doen die ding. Gebruik die sonlig, moenie tyd mors nie, relax wanneer dit donker word, dit geld alleenlik indien jy die race wil wen, maak net seker Tim en Andrew neem nie deel nie, dan staan jy dalk 'n kans.

Wat het ek geleer ?

1. Dat daar 'n Vader in die Hemel is en dat ek baie beskerm Engele het, luister maar na daai beskerm engele wanneer hulle met jou praat. Beskerm engele soos oom Gawie Combrinck van Gansvlei Schufteberge het my van 'n gewisse ontmoeting met Rageltjie de Beer gered. Die oneindig baie kere wat ek vir die Here dankie gesê het dat ek op die regte pad is en veilig by my bestemming aangekom het. Daar is verseker 'n Vader in die Hemel wat die pragtige roete geskape het.

2. Mens gaan nie maklik dood nie, jy kom naby daaraan maar jy gaan nie maklik dood nie.

3. Dat ek verskriklik baie uiters goeie pelle het, pelle wat enigiets in hulle vermoë sal doen om my te help, dankie maaters ek waardeer dit opreg !!!!

4. Dat ek net 4 ure slaap nodig het, en dat jy op 'n fiets ook kan slaap mits daar nie sinkplaat pad is nie.

5. Dat my Pa en die Onnies nie my gat hard genoeg gebliksem het nie, indien hulle dit ordentlik gedoen het so my gat nie so seer geword het nie, en sou daar nou nie 'n afdruk van 'n Gobi Fizik op my agterend gewees het nie. Gelukkig vir Blue Steel was daar nie een seer op my alie nie, en die tea tree oil in die Blue Steel het sommer vir die snye op die bene en hande ook gehelp.

Hoe het ek verander ?
1. Ek weeg nou net oor die 80 kg, sowat 10 kg verloor en Melanie dink nou ek is verskriklik sexy, ek dink dis maar net omdat sy my lanklaas gesien het, sy lyk ook nie heltemal dieselfde nie, na al die ontberings lyk sy nou vir my baie meer aanvallig, kan my hande nie van haar afhou nie........

2. Ek eet nou enigiets, selfs beestong wat ek na bewering nooit geëet het omdat 'n bees sy eie poephol kan aflek. Na army was ek ook genees van oatspap en peanutbotter en stroop brood, self dit eet ek nou. Indien jy tussen 10 en 15 000 KCal per dag verbrand sal jy ook enigiets eet, pasop net vir die gedroogte vrugte, dit gee aanleiding tot goorpens wat op sy beurt ontploffings in die agter ruim veroorsaak.

3. My lippe lyk soos omgekeerde Jeep Tyres, my voete voel soos Skurwe jantjies en my enkels lyk soos Pofmuise. My eens liquid energie pensie wat my die nodige momentum op afdraandes voorsien het en die six pack van vergange dae wil wil sy voorskyn maak, my kniee is lekker seer agv die power training en ek het skielik 'n tennis elmboog ontwikkel en ek het nie eens tennis gespeel nie.

4. My kuite is nou amper so dik soos my bobene, 'n parmantige stellietjie spiere, ek is verseker nou stoot fiks, soos Crouse altyd se : " Hy het nie 'n probleem met stoot nie, net solank jy alle fasette van die woordjie uitleef "

5. My kop is nou reg aangeskroef, of is dit dalk nou verkeerd aangeskroef, hier waar ek nou is voel ek nie heeltemal tuis nie, maak nie saak of dit nou reg of verkeerd is ek worry ook nie meer nie.

6. Ek het gedink ek sal dit nooit weer doen nie, maar hier beplan ek al klaar aan volgende jaar se Freedom, ek dink dis 'n siekte. Voor ek kan deelneem sal ek net 'n paar gevraagde veranderings aan die huis vir Melanie moet aanbring, 'n gesins vakansie hier en daar, en dan benodig ek ook die geskikte werkgewer wat my gaan afgee vir die malligheid. Ek is nou 'n sakeman die mooi woord vir werkloos as gevolg van die Freedom, ek sou dit nooit anders wou hê nie en sal elke keer dieselfde keuse uitvoer.


Die groot dice waarvoor almal hul lippe afgelek het.

Ek en Commander Crous is ou pelle en die verdrag vooraf gesluit was dat ons nie vir mekaar gaan wag nie, elkeen vir homself en ons twee teen die res. Ongelukkig het ons paaie die eerste dag geskei en my woorde aan hom was : " Sien jou op die pad " Ek ken hom en huimelik het ek geweet hy gaan my jaag, daarom dat ek gatskoon gemaak het en gehoop het om ver genoeg voor hom te kop voordat hy met sy meedoonlose aanval begin.

Die aanval het by Vaalbank begin toe ene meneer Andrè Britz so bietjie gestir het en vir Crouse ingelig het dat hy my nooit gaan vang nie, al aansporing wat Crouse nodig gehad het. Met sy oë op skrefies het die aanval begin en so het Christo van Chesney World, Phillip van Toekomst en Hannes van Bucklands hom verder aangespoor. Op sy aantog het hy troepe versamel en afgestaan en my sweet geruik en net wanneer hy dink hy het my, was ek weer 'n dag voor hom.

By Doringfontein het hy my sweet finaal geruik en die opmars was onstuitbaar, nie eers papwiele en ratte kon hom keer nie, hy was nou alleen en het die nag op Cambria so paar kilometer van my op 'n tuinbankie geslaap, so uitgeput dat hy skoon vergeet het dat hy 'n spaceblanket het, half verkluim het hy die oggend by Kudu Kaya opgedaag net om te hoor ek is reeds weg.

By Dam se Drift is ek ingelig van die opmars en ek het dadelik geweet dis Crous. Ek het soos die wind gery en was 8H00 op Willomore met die keuse om in die snerpende koue aan te beweeg na Rondawel 90 km verder. Dit was net te koud en ek het tot die besef gekom dat een van ons moet besgee, ons sou mekaar doodjaag.

Ek dink as die opmars vroëer begin het kon ons dalk 'n ding of twee vir Tim en Andrew gewys het nie dat dit in my gat sit om sub 14 dae te ry nie, maar so dice doen snaakse dinge. Ek gee toe maar boedel oor en Crous kom na middernag, heel in sy moer in en half verkluim by Willomore aan, 6H00 gereed vir my aanval indien daar een was. Sy woorde aan my : " Jou bliksem ek jaag jou al vir dae, onthou net waar ever jy vanaand slaap, more sal jy my daarkry."

Crous spreek waarhede en dit wat hy sê bedoel hy, immers ken ek hom baie goed, en so besluit ons te koste van die hele land wat in afwagting sit en wag vir die middernagtelike wegsluip sessie om verder saam te ry, ek en hy en Steve Honey nog 'n sterk ryer.

Ek en Crous is menig maal deur mede ryers aangehits om weg te breek, hulle sou my wakker maak om in die nag soos 'n skelm te verdwyn net om 'n halfuur later vir Crous wakker te maak en hom van my wegsluip sessie in te lig.

Daar is egter 'n hegte bloedbroerband tussen my en Crous ons het 'n goeie verstandhouding, hy die verstand en ek die houding en omgekeerd, en saam sou ons oor die lyn ry. In die toekoms as ons soos grys bobbejane op die stoep met ons knopkieries sit sal ons terugdink aan die ervaring ...........

Motivering
1. Iets om terug te dink op my ou dag.
2. Die leukemia kinders, ek hoop daar is genoeg ingesamel vir hulle.
3. Die song van Nickelback :

If today was your last day.
My best friend gave me the best advice
He said each day's a gift and not a given right
Leave no stone unturned, leave your tears behind
And try to take the path less traveled by
The first step you take is the longest stride

If today was you last day and tomorrow was to late
Could you say goodbye to yesterday?
Would you live each moment like your last
Leave old pictures in the past ?
Donate every dime you had, if today was your last day ?
What if, what if today was your last day ?

Against the grain should be the way of life
What's worth the price is always worth the fight
Every second counts ‘ cause there's no second try
So live like you're never living twice
Don't take the free ride in your own life

If today was your last day and tomorrow to late ?
Could you say goodbye to yesterday?
Would you live each moment like your last?
Leave old pictures in the past?
Donate every dime you had?

And would you call on those friends you never see?
Reminisce old memories?
Would you forgive your enemies?
And would you find that one your dreaming of?
Swear up and down God above?
That you're finally fall in love, if today was your last day?

If today was your last day
Would you make it your work by mending a broken heart?
You know it's never to late to shoot for the stars
Regardless of who you are

So do whatever it takes
‘Cause you can't rewind a moment in this life
Let nothing stand in your way
‘Cause the hands of time are never on your side

'n Laaste Woord van Dank

Aan al die racers, ek weet julle almal is great en ek hoop dit was vir julle net so onvergeetlike life changing experience soos vir my !!!!

Aan Theresa wat heeltyd moes weet waarheen ons oppad is en waar ons is, dankie dat jy ook ons geliefdes op hoogte gehou het.

Dankie ook aan al die wonderlike support stations, almal was uitstekend, die nederige gasvryheid waarmee julle ons stinkende vuilgatte, soms humorlose racers ontvang het, die manier waarop julle ons "opgecharge" het en die hemelse kos en diens, ons almal waardeer dit opreg.

Dankie ook aan die kameraspan wat met ons, gesnork en slapende moan en groan nagmerries, oor die weg moes kom. Andrew en Richard knap gedaan ek haal my hoed af vir julle, spesifiek vir Richard wat met sy vellies Lehana's en Stetteynskloof saam met ons ervaar het. Hoop iemand gee jou die nodige sponser sodat jy die roete volgende jaar op 'n mtb kan ervaar.

Dankie ook aan David wat dit vir ons moontlik gemaak het om aan die race deel te neem. Ek weet nou nog nie of sommige van die roete aanwysings doelbewus verkeerd was om dit deel te maak van die ervaring nie, hoe sou Carl dan anders op die tuinbankie geslaap het en waaroor sou ons dan gepraat het ?

Dankie vir die Liewe Vader wat ons beskerm het en vir die great pêlle en ondersteuners wat ons elke trap en tree bygestaan het.

Heellaas dankie aan my wonderlike vrou Melanie wat 'n gedeelte van die malligheid verstaan en my 'n 1000 % ondersteun in al die mal dinge wat ek aanvang, sonder jou en my wonderlike kinders in my gedagtes was die ervaring nooit moontlik nie.

Laat my dink aan 'n paar van my se goed :

Dis 'n one day game kêrels, elke dag is 'n one day game !!!!!!
Moenie beplan nie donner net voort !!!!!!!!
Ek wil nou huis toe gaan na mamma toe ...........

2009 Freedom Finish

Trek vroeg weg stywe klim na die damwal, styf genoeg om die bene warm en los te kry vir wat voorlè.

Ek weet dit gaan erg wees, net van wat ek al gehoor het. Nogal 'n contrapsie om die fiets te strip en op jou rugsak vas te maak. Die ekstra 15 kg, nou 25 kg saam met die rugsak, voel jy dadelik.

Die eens pratige proteas verander in bose ranke, hak aan alles, weerhou jou van beweging, tap jou energie. Ons maak 'n fout en donner in die duiwel se riete in, so dig is die riete dat jy 'n meter van mekaar af mekaar nie kan sien nie. Dis nie nodig om mekaar te sien nie, jy hoor die swaar asemhaling en die nou bekende swets.

Val vas in die riete, kan nie beweeg nie, dog hier gaan ons dood. Nie so maklik nie, jy kruip letterlik 'n meter bo die grond op die rietevlot, en as kruip nie werk nie, leopard crawl jy met jou bagasie, maar uit die helhole moet ons.

Neem ons 'n halfuur om 25 m te vorder, ons moet op die hoë grond kom, ek is so de bliksem in toe ek daar uitkom, ek klim amper oor die berg terug Rawsonville toe. Op die hoë grond gaan dit baie beter, fokus net om daar uit te kom, gelukkig met al die gestoei vergeet jy van die gewig wat jy saam karwei.

13H00 uit die helhole slaan my hande op na bo en dank die Here, ek weet nou hoekom vorige racers met groot ontsag praat van die kloof en nie wil terugkeer nie, maar wat laat tungstens soos Tim James, Andrew, Mike, Comander Crous en die ander jaar na jaar terugkeer. Is dit dalk die ultimate oorlog teen jouself ?

Maar ons is uit en dis al wat tel, ek wil nou net klaarmaak, die 11 km teerpad na die afdraai is maklik maar mergelend irreteerend, dis teer, vrot karre en lorries, die nasionale blom die, plastiek sak, hang die wêreld vol aan die protea's.

Klaarmaak, klaarmaak dis al waaraan ek nou dink, my vrou en my pelle is almal daar. Dis 'n moerse lekker afdraande na die prentjie mooi Diemersfontein. Dis net na 4 en daar staan 'n magdom mense, ek kry daai opgewonde hartseer huil gevoel, oorstelp van vreugde ek kan nie vir Mel genoeg soen en druk nie. Dis net na 4, ons is klaar, wat nou ?

Dag 18 Montagu - Trouthaven

Begin vroeg 4H30 reeds op die pad in die perske reën, ek sit terug en geniet die nuwe geselskap en ons raak die pad byster op die teer oppad na McGregor, kan jy dit glo, op teer
nogal ?

Na 'n oorlegpleging met die kaarte wat nie lieg nie, vind ons weer ons pad na McGregor waar ons die lekkerste plaas ontbyt in weke in weke geniet.


Met ronde vol magies val ons weer in die pad, verloor weer die pad onder die kraglyne oppad na Kasra, die tandem wys ons die regte pad en toe ons 'n gerustheid in ons harte kry, besluit Crouse se fiets dis weer tyd om iets anders te breek. Die ketting is in die speke vasgetrek, die hanger is morsaf en die agterste derailer se nek, dink dis as gevolg van die gesukkel om die kurkprop ratte te kry en die skop op as agterste derailer. Ons stop toe maar, ek wurg die ketting uit die speke en buig toe maar die derailer so soortvan reg sodat ons teen13H00 in Kasra kan eet.

Op pad na die laaste portage vir die dag, dink aan tant Soekie Fourie van die plaas Spreeufontein se sê goed : "Hou links sover God land geskep het, maar julle gaan da nou na 'n plek waar 'n bobbejaan met 'n knopkierie nie eers gaan nie"

Dis nogal waar van die race, daar is nogal baie plekke waar ek nie gedink ek sal op of af gaan nie. Stel dit so die Freedom is goeie training vir die Epic, die Epic is nie goeie training vir die Freedom nie.  Ek en die Commander kry ook toe sommer die geleentheid om bietjie met die tandem te ry, wat 'n ervaring ek haal my hoed af vir Mike en Glen.

Dis my lekkerste dag in die saal ek raak skoon verbouereerd met al die geselskap om my, ons is 6 wat saamry en daar is baie om oor te praat. So ry ons al geselsende, coke drinkende in 15 ure na Trouthaven, 19H00 daar. Dis verseker die dag wat ek die meeste geniet het en ek glo dis hoe die race ervaar moet word. More die Kloof, en Commander Crous gaan ons die weg wys.

Dag 17 Rouxpos - Montagu

Spring 6H00 met net 4 ure slaap weg by Rouxpos, die aarde is meer gelyk en ons vorder goed. Carl is amper weer 'n nuwe mens met nuwe probleme, sy fiets se shifters het die gees gegee, hy het sy fiets vlinters gejaag agter my aan, hopelik bly daar iets oor voor ons die einde bereik.

Ons stop by 'n opstal so 10 km weg van Tant Soekie, Carl wil sekermaak ons is op die regte pad, hy en Jaco Strydom het verlede jaar 'n wilde Kaapse draai gemaak oppad na Tant Soekie. So met die intrapslag bedel Cral sommer vir 'n koppie boeretroos, die jonge dame gee in aan sy versoek en ek besluit om sommer plan te maak met sy ratlose fiets, Montagu is no ver en die slakke pas waarteen ons aan karring gaan nie juis help nie.

Ek maak 'n plan met 'n kurkprop en siedaar Crous het weer ratte, nie almal nie, maar dis beter as niks.

Richard van die D4 Produksie kameraspan duik op en die geleentheid om dalk op die kassie te verskyn pomp nuwe bloed in ons are, die slakkepas van vroegdag verander in 'n wilde jaagtog, hoe dan anders, jy kan mos nie moeg en afgeleef op die kassie verskyn nie ?

Ons stop by Tant Soekie van Spreeufontein, Carl skenk sy Rouxpos vrugte rol en Tant Soekie dring aan om 'n koppie tee vir ons te maak, ek drink nie tee nie, dis vir die Ingelse, maar hoe wys mens sulke gasvryheid van die hand ? Tant Soekie stap al aan in die jare, sy bly alleen sonder kind of kraai op die plaas en sy is lus vir gesels, ons vra uit oor die roete en sy sê iets van ons wil nou gaan waar 'n bobbejaan met 'n kierie nie waag nie, en ek begin wonder oor wat vir ons wag ?

Richard van D4 Produksies vra of ek sal belangstel om kameraman te speel op die pad na Anysberg, en ek gryp die kans, nie aldag wat 'n man die geleentheid kry om 'n stukkie vir die kassie te skiet nie. Die pad na Anysberg is toe nie so erg soos Tant Soekie gemaak het nie, of dis dalk die Wes Tranvaal bobbejane wat veel erger gewoont is. Ons geniet middag ete by Anysberg en val sommer met nuwe krag in die pad na Montagu, ek lees iets van 'n 30 km afdraande.

Ons bereik die kruin van Ouberg Pas en ek kan dit nie glo nie, iewers het David se roete beskrywing 'n tikkie waarheid in, dis werklik 'n 30 km afdraande na Montagu, snaaks dat David ons nie teen die afdraande laat opry het nie, seker maar 'n foutjie begaan in sy roete beplanning. Carl praat iets van ek moet stadig, 'n man kan baie nerwe verloor as jy neerkom op die pas, maar dis 'n moerse afdraande en ek los die brieke en geniet die wind deur my hare.

Net na sewe val on my Montagu Hotel in Bath straat in, nogal 'n baie gepaste straat naam vir 'n paar vrot fietsryers, ek ontmoet vir Mike Woolnough en Glenn Harrison die tandem manne en ek wonder hoe op des aarde het hulle die tandem so ver gekry ? Ons besluit om saam met die manne in die pad te val op pad na die einde no so 200km ver, kan nie wag om Mel en die kinders weer te sien nie, en laat slaap, sommer baie laat slaap.

Dag 16 Prince Albert - Rouxpos

Na 'n goeie nag rus verlaat ek sneeuwitjie se bed, 6H00 val ons in die pad, die koue lig laat my hoes dat die kranse antwoord gee, op 'n staduim is ek baie my longe val uit. Eerste lig is ons bo op die pas, en Crous lig my in dat hy volstrek weier om saam met my te alvorens ek met my kursus antibiotika begin, longontsteking is blykbaar volgens hom nie iets waarmee mens speel nie. Ek gee toe maar toe en sluk die eerste knewel van die super sterk pille, sal my hartklop maar mooi dophou en probeer om nie te hard te werk teen die berge uit nie.

Ons vorder goed behoort net na 11H00 in die Hel te wees en toe begin die tyre sepie. Steve bars sy agterwiel op die 1ste lekker afdraande en ek met my piekante nou nie meer so momentum volle lyfie moet 3 km terugry om te help.

Op die volgende bult sien ons Carl se agterband trek los en die tjoep peel al uit. Niks wat hierdie Freedom Challenge mechanic nie met vier cableties kan regmaak nie, onder in die Hel koop Carl 'n tyre by 'n aspirant student mountain biker, eers wil die man niks weet nie weet nie, maar toe Carl die note waai toe gee hy in, hoe dan anders, Carl koop toe sommer sy spaar tjoep en bomme ook. Met die ryslag is Carl se agterwiel weer pap, sit 'n nuwe tjoep in en daar gaat ons Leer toe.

Ons vorder vinnig op die leer, omtrent 'n uur toe is ons bo, Steve ondek hy het sy badjie verloor en terwyl ek en Carl 'n lui lekker uiltjie in die laat middag son pak, vat Steve die pad af met die Leer opsoek na sy badjie. So uur gaan verby voordat Steve verskyn met sy badjie, ons val in die pad, so bietjie ongelukkig met die tyd wat ons verloor het, maar baie gelukkig met die geselskap.

Die Leer

Aan die bokant van Horlosiekrans berei ek my voor volgens die geskrifte in die roete aanwysings vir die beste afdraande op die Freedom Challenge, jy kan glo tot 78km/u behaal en ek is mos gebou vir afdraandes. Oopbek los handles vat ek die voortou, gevolg deur Steve en dan Carl en ek geniet die afdraande ter dee. Ondergekom ontdek ons Carl is verlore, geen teken van sy liggie nie, niks nie, die vermoede ontstaan dat hy weer probleme met sy bande gekry het en ek en Steve ry nou die opdraande uit opsoek na Carl. Carl is nêrens te vinde nie, en lekker omgekrap probeer ek die afdraande weer geniet, steeds geen teken van Carl nie, hy is skoonveld weg, waarna toe weet ons nie.

Kom 'n uur later by Oom Gerhard en Tannie Ronel van Rouxpos uit, net om Crous knippel dik uitgerus in die kombuis aan te tref, sy laaste buiteband en tjoep het die gees gegee teen die afdraande, al genade was om 'n naby gelee vir 'n geleentheid na Rouxpos te vra. In die harwar van soeke na Crous het ons sonder medewete verby die behulpsame boer se plaas gery in ons soeke na Crous, hulle val toe in die pad nadat ons lankal verby was en ons mis mekaar. My ongelukkigheid met Crous dat hy ons net so in die donker laat soek blaas so bietjie af met my oog op die heerlike bord kerrie en rys en die wafels wat vir ons wag.

Na nog 'n koningsmaal, vang ek 'n lekker stort, ek is tot die dood toe moeg, seker maar die pille ook en slaap is nou brood nodig. Richard die kamera man lag lekker is sy mou vir my terwyl ek die hoofstuk tik, my kop knik soos 'n pet shop slangetjie, maar tik wil ek tik.......

Vraag waarvoor is sinkplaatpad goed ?

Eerstens om jou wakker te hou, dan om die juwele los te skud wat jy so vassit het en om al die plaak van jou tande los te maak omdat jy nie jou tande borsel nie.

Dag 15 Willomore - Prince Albert

Ek en Steve het beplan om 5H30 in die lang pad te val. Ek wonder of Carl my gevang het, die wonder verdwyn gou toe ek sy Ibus langs my fiets gewaar, die ou Bliksem, dis net Carl wat dit kon doen.

Daar is dalk nog 'n kans as ek in die donker verdwyn, ek oorweeg dit, die pad is droog, die wind waai nie, ek is sterk Carl is nie in sig nie en hy moet baie moeg wees.

Voor ek verder kan wonder stap hy die onbytlokaal binne met die woorde " More Marnitz ek het jou mos gesê , ek het jou !" en my keuse word vir my opgemaak, ons gaan saam ry. Die jaagtog het Crous oud gemaak, hy het lekker gesuffer in die wilde jaagtog, met pap wiele gesukkel, by The Haven in Cambria ge-eindig en toe maar op die bank buite geslaap, alles aangetrek wat hy het en toe maar met sy hande in sy rugsak ge-eindig om te beskerm teen die koue.

Carl is op soos ou skoene, baie ou skoene, hy sukkel om by te bly, maar hy byt vas soos 'n bosluis vir lewe en dood, ons stop om te eet en hy verseker my :" Moenie worry nie, jy kan maar wegry, maar ek verseker jou maak nie saak waar jy vanaand slaap nie, ek slaap saam met jou..." Die wille jaagtog om my te vang, het Carl geëet, sy gesig verimppeld sy hande teer en sy gees van oorwinning vuurwarm, dit wil gedoen wees,dis lekker om weer  bekende geselskap te hê, die pad is sommer baie makliker en korter.

Die stuk is regig 'n eentonige, verlate sanderige sinkplaatpad, gelukkig word ons uit die eentonigheid geruk deur die Mirenski's se pampoenkoekies en gasvryheid, sien sommer weer kans vir die laaste 80 km sinkplaatpad. Carl is siek, voel glad nie goed nie, hy doen afstand van die lekker pampoen koekkies net voor ons die teer kruis, lê onder 'n bos om kragte op te beur en hy verseker my weereens, hy slaap saam met my onder dieselfde dak vannaand.

Ons pak die laaste kilo's aan na Prince Albert en net toe ons weer lekker gatvol is vir die sinkplaat sandpad en , verskyn Johann Rissik met lekker koffie en beskuit, ongelooflik, ek het al van die man en sy koffie gehoor en hier is hy nou in lewende lywe voor ons. Die laaste 40 km gebeur sommer net terwyl die son die lug vol rooi en oranje kleure tooi met die sonsondergang, ons betree die volgende wonderwerk Dennehof Gastehuis.

Carl soek 'n drup en ons maak 'n draai by die hospitaal, Carl is glad nie lekker nie, die dokter sê hy het baie rus nodig en weier botweg sy drup, dit sal 'n ekstra lading op sy hart plaas. Volgende is ek en my nou baie ernstige blaf aan die beurt, dit klink vir hom baie na aan longontsteking, ek het ook ernstige rus nodig anders gaan ek in die hospitaal eindig, hy stel voor ek begin dadelik met antibiotika, maar dan kan ek nie ry nie.

Terug by Dennehof het Ria vir ons 'n hemelse bord beesstert voorberei, die konings maal word afgesluk met 'n glas rooiwyn of twee en slaaptyd breek aan. Ek het net een probleem, hoe betree ek met my vuil sweetgat die spierwit dons duvet, hulle kan ons mos nie hier laat slaap nie, ons is heeltemal te vuil daarvoor. Johann Rissik was my fiets silwer skoon, en kry nuwe ratkabels, ek behoort nou weer die gebruik van al my ratte te hê.

Ek wonder oor wat die laaste paar dae vir ons gaan inhou, maar voor ek te veel kan wonder verval ek in 'n diep slaap onder sneeuwitjie se snoesige beddegoed.